24 janvier 2015

Gustaríame ver os Cadernos Rubio de Feijoo. Imaxino uns álbums pulcros. O presidente nunca escribiu un reglón fóra da guía; agás a marcialada. A fotografía a bordo dunha fortuna allea responde a un deslumbramento, a unha visión estática do luxo por parte dun rapaz dos Peares, dun Balbino, dun ninguén como quen di. Foi un erro, un deslubramento. Feijoo non tardou en descubrir que as súas capacidades lle eran abondas para chegar ao centro da gravidade do poder. Dende aquela, son contadas as veces nas que non trazou os caracteres... [Lire la suite]