CONFETTI

ALGÚNS AMIGOS saen correr. Ignoran que a especie humana permitiuse deixar de facelo logo de atopar profesións máis honestas que disparar frechas contra animais despistados. Pero os amigos están dispostos a facerlle un feo a Darwin. Cando falo con eles da súa actividade cinética compoñen un xesto esotérico. Confésanme que, na carreira, estoupa unha bolsiña de felicidade no cerebro. Imaxino as endorfinas voando coma o confeti do Gran Gatsby. Coñezo ben aos meus amigos; por iso, gardo máis fe a Norman Mailer, con quen soamente me relaciono a través dos seus libros. O escritor dubidaba da iluminación de correr. Negaba que a brillantez puidese entrar na mente polos nocellos. Mailer nunca correría coma un espectro. Os meus amigos insísteme: correr axuda a superarse. Supoño que se refiren á confianza que achega exhibirse cunhas roupas rechamantes por unha rúa ateigada de paseantes vestidos con sensatez de Cortefiel. A maiores, levan atadas aos brazos unhas caixiñas negras enganchadas a cables que lles colgan das orellas. Parece que están colaborando nun experimento da revista médica The Lancet. A súa sofisticación estética remíteme ao que me explicou o meu pai cando eu estudaba en Santiago e lle pedín un xiro de cartos para un pixama: «Para durmir soamente precisas ter sono».