A TRAXEDIA SILENCIOSA E TORPE DO REI

Antón (+8) está en cadeira de rodas porque lle deron unha patada estrondosa nun partido de hai quince días. Afora (afora é Ribadeo, afora é o piso no que se acomoda o noso lecer familiar) chove con interese. Nada concreto e excitante a facer. Propoño a Antón xogarmos ao xadrez, aínda sabendo que el leva catro anos federado e consciente da miña inútil capacidade para concentrarme, do meu minúsculo interese pola traxedia silenciosa e torpe do rei (medio coxo e soxulgado a ser defendido por outros dunha morte que lle está escrita no destino, algo que sabe como bo lector de Heidegger), e pola soberbia da raíña poderosa. O xadrez tamén fornece a súa épica. Leo no País a Leontxo García, o ameno xornalista que conseguiu que lese sobre xadrez cando aínda carecía de taboeiro e fichas. Hai catro anos que as comprei. Leontxo García reedificaba unha partida entre Korchnoi (84 anos, xordo, supervivinte a dous ictus, cun catéter acompasándolle o corazón, incapaz de erguer unha perna,...) e Ulhman, quen xa gañara a primeira partida. Como era de agardar, dado que xogamos no ámbito periodístico que se ocupa do improbable e da superación como atractivo para o lector, gañou o vello ruso trasmutado en suízo. Eu derrotei a Antón, en cadeira de rodas, en tres oportunidades consecutivas e lacerantes. Anda ás tolas, lanzado na agresividade, sen precavir o meu xogo. Pídolle que poña atención. Vence as catro partidas seguintes, vence o probable. O xadrez non paga a impostores nin fornece a súa épica máis ca no imprescindible.

Photo. Washington Square laughing. William Carter