OS LUNS AO SOL
DURANTE ANOS vivín nun edificio no que había dous xemelgos. A maiores de ser cuspidiños, compartían piso e dous Mercedes deportivos grises idénticos. Mesmo usaban a mesma praza de garaxe grazas a ese desafío tan lucense á física que consiste en meter dous automóbiles onde soamente entra un. Cando me cadraba con algún deles no garaxe xogaba a identificalos. Sería doado establecer que un xemelgo usaría sempre o coche da metade esquerda da praza e o outro, o coche da dereita; pero collían un ou outro de xeito aleatorio polo sinxelo pracer de despistar aos veciños impertinentes que os observaban na penumbra. O meu desexo de emular aos xemelgos é incurable. Empezou co mito infantil de que podían intercambiarse nos exames e estudar a metade de materia, e evolucionou cara á posibilidade de dispor de horas de lecer para dedicalas á miña afección preferida: pasmar. Valeríame mesmo limpar o peito e mirar ao baleiro como os cormoráns; todos tan negros, idénticos e intercambiables. Carezo da parsimonia dun amigo que traballaba nun xornal cando atinabamos a comunicarnos sen móbiles. Non había luns de libranza no que non lle contase á muller que tiña traballo extra, no que a desconfiada dela non o chamase á redacción, no que non estivese comendo un cocido cos amigos. E os compañeiros mentindo.