DIVISIÓN AZUL

As persoas que viaxan de noite son pouco discretas. Adoitan comprar un único billete de ida, un billete solitario coa renuncia á compañía impresa no dorso. As travesías nocturnas supoñen renuncias á luz natural e á paisaxe que corre por fóra do vagón. Os viaxeiros da escuridade son narcisistas. Gozan exhibindo os seus perfís a través das ventás do tren para que os insomnes que os observan dende os seus salóns se pregunten intrigados pola súa nacionalidade, polo seu estado civil e por se botan ou non azucre no café. Lugo gusta de prestarse a ese pasatempo de apariencias e suposicións. Construíu a Ponte da Chanca para situar o circular dos trens nocturnos a unha altura elevada, cómoda para calquera observador que viva nun edificio de varios andares. Sendo neno, ás veces durmía co meu tío Juan. Ao deitarme, el mandábame pechar os ollos e organizábame unha viaxe que recreaba a que fixera o 15 de xullo de 1941. O seu tren saíra ás 23.45 horas dende Madrid con destino final en Novgorod. Daquela, o meu tío, vintepoucos anos, tiña unha corazón bravo que tiraba por el para combatir o baleiro de Deus que Stalin enchera de marxismo en Rusia. Aquela noite cruzara Europa nun tren cargado de furia e ledicia. Ao regresar de Rusia, pasara tanto frío que choraba por unha manta para abrigar os seus soños gastados.

Photo: Train de nuit O. Winston Link