février 2015

Disque as noivas de Pablo Neruda evitaban ler as dedicatorias dos seus poemarios. Lembraban con felicidade aquela vez na que leran o seu nome nun libro, pero sabían que emoción non se repetiría. O nome que lerían no volume de versos que Neruda escribira estando con elas correspondería coa nova amante do escritor. Cada nova dedicatoria tiña un dobre sentido: anunciar ao amor oficial que xa era pasado e ao novo que o convertira en presente, e mesmo en futuro ata que outra dedicatoria a derrocase no corazón que podería escribir os... [Lire la suite]

As persoas que viaxan de noite son pouco discretas. Adoitan comprar un único billete de ida, un billete solitario coa renuncia á compañía impresa no dorso. As travesías nocturnas supoñen renuncias á luz natural e á paisaxe que corre por fóra do vagón. Os viaxeiros da escuridade son narcisistas. Gozan exhibindo os seus perfís a través das ventás do tren para que os insomnes que os observan dende os seus salóns se pregunten intrigados pola súa nacionalidade, polo seu estado civil e por se botan ou non azucre no café. Lugo gusta de... [Lire la suite]

DURANTE ANOS vivín nun edificio no que había dous xemelgos. A maiores de ser cuspidiños, compartían piso e dous Mercedes deportivos  grises idénticos. Mesmo usaban a mesma praza de garaxe grazas a ese desafío tan lucense á física que consiste en meter dous automóbiles onde soamente entra un. Cando me cadraba con algún deles no garaxe xogaba a identificalos. Sería doado establecer que un xemelgo usaría sempre o coche da metade esquerda da praza e o outro, o coche da dereita; pero collían un ou outro de xeito aleatorio polo... [Lire la suite]

Feijoo mitineaba onte en Lugo que a alternativa ao PP "é un  gran burato negro", aínda que logo veu expresar que non era un baleiro compacto de antimateria, senón máis ben "unha sopa de letras e mareas". O afinador do discurso do presidente debería ter lido algo sobre buratos negros alén de mirar La teoría del todo, donde se resume a vida de Stephen Hawking en amoríos, desgrazas, crueldades e tres minutos de sona para Penrose. Mesmo me atrevo a recomendarlle ao afinador o libro Desde la eternidad hasta hoy (Debate), de... [Lire la suite]

    A actriz Nerea Barros aseguraba nunha entrevista do ano pasado que non lembraba «unha experiencia máis forte que facer de Virxe María en EXB». Dende o pasado domingo xa coñece outro experiencia máis intensa: gañar un Goya polo seu papel na película La isla mínima.A intérprete compostelá debe de ter unha inclinación conxénita ao arroubo. «Puxemos o Goya na mesa de noite e miraba para nós», comentaba na mañá posterior coa candidez virxinal dunha mañá de lúa de mel. Seica cultiva ese rito tan galego de poñer... [Lire la suite]

  A neve é o papel secante dos nosos días. Cando calla forma unha capa que absorbe as pegadas dos nosos zapatos, facendo moldes dos noso camiñar. A neve fainos de rexistro de obxectos perdidos: das horas e das tensións e das alegrías que imos deixando atrás a cada momento. Kafka tiña unha intuición aguzada sobre os seres humanos. Plasmouna na súa literatura, coma no conto As árbores. Nel, compara as persoas con árbores cubertas parcialmente pola neve. Semella que poderían ser desprazadas mesmo por un empurrón desganado, pero... [Lire la suite]

Antón (+8) está en cadeira de rodas porque lle deron unha patada estrondosa nun partido de hai quince días. Afora (afora é Ribadeo, afora é o piso no que se acomoda o noso lecer familiar) chove con interese. Nada concreto e excitante a facer. Propoño a Antón xogarmos ao xadrez, aínda sabendo que el leva catro anos federado e consciente da miña inútil capacidade para concentrarme, do meu minúsculo interese pola traxedia silenciosa e torpe do rei (medio coxo e soxulgado a ser defendido por outros dunha morte que lle está escrita no... [Lire la suite]

  ATERREI NO aeroporto de Ciampino o pasado día 6 no medio dun acontecemento. Foi prender Twitter na terminal e ler no xornal Il Mesaggero que Adriano Celentano cumpría 77 anos. Nun país tan inclinado ao teatral coma Italia, o aniversario dunha do seus mitos da cultura popular é un acontecemento. Federico Fellini, que tiña un olfacto de sumilleur para o espectáculo, descubriu a Celentano para lle que cantase un rock a Anita Ekberg cun estrafalario conxunto de mambo en La dolce vita. Italia exhibe o mal gusto para remarcar a... [Lire la suite]

O esparadramento bucolabial paréceme incómodo en xeral. Conleva unha acto depilatorio posterio doroso e avermellante da zona cutánea afectada. Se se practica con intención de protesta política ten unha intencionalidade comunicativa que, temo, perdeu a eficacia toda por reiteración. Os parlamentarios do Bloque no Hórreo embozáronse onte porque se senten acalados, estorbados no seu intento de que o noso órgano de representación lles permita exercer unha representación con dignidade. Milleiros de votantes nacionalistas aos que... [Lire la suite]

A DESPEDIDA É unha arte ourensá. Ninguén se despide con tanto xeito e demora coma un natural de Ourense. Debe de ser porque a súa provincia é unha despedida en si mesma. Ourense está composto nun 10 por cento de funcionariado e nun 90 por cento de adeuses, aínda que todos acaben en Vigo.     Un día dos anos 80, a miña avoa Aurora prendeu Radio Popular de Bilbao para escoitar a retransmisión de Un ballo in maschera, de Verdi, dende o Teatro Arriaga. Esa tarde, Moncho Borrajo insinuou que deixaba a escena. Despedida y... [Lire la suite]