mars 2015

Cando xogo ao xadrez poño de fío musical, baixiño, o disco Ascenseur pour l'echafaud, que Miles Davis gravou nunha noite insonme de decembro en París mentres se reanimaba coas copas que lle ía achegando Jeanne Moureau. A tradución do título sería Ascensor ao cadarso, pero o meu rival de xadrez non sabe francés e, como consecuencia, non apreza esa ironía sobre o meu escaso nivel. Soamente teño un rival: o meu fillo Antón. Non me atrevo a xogar con ningún outro. De feito, Antón e, sobre todo, a súa resistencia a... [Lire la suite]

Aki Kaurismäki comezou a súa formación como director nun cineclub de Helsinlki onde poñían películas de jazz. Manuel Antonio non logrou ser cineasta e quedou en poeta porque tivo escaso acceso ás salas. Cando chegou a Vigo para estudar Náutica, queixouse: "En Vigo estou no deserto, nun deserto de pantallas cinematográficas". Despois embarcou e non puido ver filmes. William Faulkner debutou na literatura con guións para Hollywood. Emocionalmente era un granxeiro, polo que non gustaba dos barcos. Cando voou a Estocolmo para... [Lire la suite]

OS EMIGRANTES do tardofranquismo regresaban á casa cun éxito colgando do pico. Nunca fracasaban. Ou disfrazaban a miseria de coches longos e aparellos marabillosos. Un tío meu estivo traballando en París para Ciba-Geygy. Volveu cun baúl cheo de postais da torre Eiffel, medias de seda que lle devolveu unha noiva danesa e un pelador automático de patacas. Polas noites pechábase no seu cuarto para escoitar a Edith Piaf en Radio France International. A súa morriña parisina soaba a xemido a través da porta. Ignoro se as cegoñas senten... [Lire la suite]

    TEMO QUE comprenderei a física subatómica antes que o trato que lles damos aos científicos en Galicia. Entendo que é más visible e agradecido para un político de paso polo goberno investir en dez refuxios para peregrinos que en recuperar para o país un científico coma Diego Martínez.A fotografía do investigador co conselleiro de Economía, Francisco Conde, e máis o rector da USC, Juan Viaño, confundiume un tanto, pero acabei por saber que o mellor físico novo de Europa no ano pasado, houbo de apañarse unha... [Lire la suite]

A cantidade desmesurada de libros que prometen ayudarnos a cambiar as nosas vidas se os seguimos ao pé da súa letra escrita faime pensar dúas cousas: hai lexións de infelices e ningún deses tratados contén unha solución determinante. Cambiar a nosa vida é sinxelo. Abonda con saír da casa pola mañá na dirección oposta á habitual. Se un sae cara á dereita, debería probar coa esquerda; se a esquerda é o camiño habitual, chega con que comece a andar co pé destro. Esa decisión elemental marcará que pasemos unha xornada semellante, pero... [Lire la suite]

O Museo Nacional de Tokio acolle a mostra Androide, que é humano?, na que amosa de xeito incontestable o estado de primitivismo no que estamos en relación aos robots antropoformes. A compañía europea presentou o robot Aldebaran, deseñado para vivir con persoas. Unha das funcións que se lle concedeu polo de agora é vender cápsulas de café nun centro comercial. O café é o único elemento de humanidade que acho nese ser e na súa programación. O enxeñeiro que o creou, Bruno Maisonnier, pretende... [Lire la suite]

OS GREGOS DA antiguedade chamaban bárbaros os que non falaban o seu idioma. As linguas alleas soábanlles coma moreas de sons sen orde. Bar, bar, bar; escoitaban a aqueles seres toscos. Bla, bla, bla; diríamos agora. Da onomatopea bar saíu bárbaro. Ningunha lingua é barbarie. Os idiomas artellan as ideas. Dende hai milenios, a barbarie tamén é comunicada con linguas. Cada época ten os seus bárbaros. Os nosos salvaxes descobriron que a palabra vale mil veces menos do que vale a imaxe.  O Estado Islámico ten un xeito actualísimo... [Lire la suite]

NON DABA CRÉDITO cando o lin. Pensei que era unha broma dos de Tempos Galegos iso do ciclo de debates Cara a onde. A tranformación cultural desde a literatura, que desenvolve no CGAC. A relacién entre o investido en cultura e o rendimento eu encargaría analizala a algún experto en economía, e non exactamente a Suso de Toro, Bernardo Atxaga, Carmen Riera ou Bradley Epps. É dicir non partiría «dende a literatura» para estudar o rendemento dun gasto. O propio subtítulo leva o adverbio dende, que se pode usar para un lugar de... [Lire la suite]

Antonio Resines non era Antonio Resines. Hai invernos que nos coñecéramos. Foi arredor da mesa de billar francés na casa que Gonzalo Moure e Tina Blanco apañaran en A Senra, disfranzando con exquisitez unha conserveira doutro tempo, de cando as xoubas se envasaban en casas luminosas de pizarra e trabes de carballo anchas coma ríos escuros. Cando me presentaron a Antonio, preguntei o que nunca ningún descoñecido debería terlle preguntado a Resines e ninguén recén benvido á súa vida evitaba preguntarlle. Non, nada tiña que ver... [Lire la suite]

A cita consistía en xantar con Manuel de Lorenzo o sábado. Manuel de Lorenzo e máis eu soamente, pero eu leveime a Antón (+8) porque estaba desparellado de nai e irmá. Manuel ten un costume ourensán -inventado polo ciceronián Baltar de Senectute- consistente en comer o primeiro prato cunha xente, e o segundo, con outra, polo que le fixen unha encerrona. Conducíno ao Papéame, un lugar afastado de Lugo, no que as hamburguesas son de tamaño Bilbao. Pretendía bloquearlle todo punto de fuga para poder... [Lire la suite]