avril 2015

Todos os camiños que conducen a Filgueira Valverde teñen a confusión por destino. A miña visión é negativa porque manchou as mans de franquismo, pero escoito os sabios para chegar a un calveiro do bosque escuro no que convencerme de que estou sendo xusto con el. Quen o coñeceu abre a boca para que resoe a súa bonhomía e a súa inmensa capacidade cúbica coma intelectual. Esa opinión nada ten que ver coa posición política na que se atope cada quen. Felipe Arias e Francisco Calo debuxáronme onte na cafetería de San Marcos, en Lugo, un... [Lire la suite]

NUNCA LOGREI representarme a sexualidade de Franco. O domingo pasado fixen un esforzo intenso. Sentei nunha butaca que a miña muller me instalou no curruncho máis distraído do salón. Coloquei un biombo inspirado na Bauhaus e cubrín o conxunto cunha tea negra na busca dunha escuridade absoluta. Sentei, respirei calmosamente e esforceime en imaxinar o xeneral de todos os exércitos no recollemento concupiscente do seu dormitorio. Logo me decatei de que prefería a sexualidade suxerida e intelixente de Lois Pereiro a unha... [Lire la suite]

O ECONOMISTA J. M. Keynes casou no verán de 1925 con Lidia Lopokova. Tras a lúa de mel, Wittgenstein visitou ao matrimonio na súa casa de campo. Lidia temía a sona de túzaro do amigo filósofo do seu home, pero non puido evitar que o despistado Keynes os deixase a soas un momento no xardín. Lidia estaba nerviosa, fregaba as mans, porque non sabía de que falar. Soamente se sentía o remoto cantar dos paxaros ao sol luminoso e a respiración enérxica de Wittgenstein. O pensador ignoraba a Lidia concentrado nalgún problema da... [Lire la suite]

O LABREGO DE casa grande Estreptisíades protagoniza Las nubes (Alianza Editorial), a obra de Aristófanes que vén de publicar Alianza. Está preocupado porque o seu fillo soamente amosa interese polos cabalos. Acode en busca de consello á casa de Sócrates, «un caviledeiro de espíritos selectos». Ao petar na porta, interrompe unha reflexión do filósofo sobre se os mosquitos cantan pola boca ou polo cú. Aristófanes burlábase do seu coetáneo Sócrates. Amósao en Las nubes suspendido nunha cesta cerca das nubes que dan título á... [Lire la suite]

Günter Grass vén de morrer.Grass foi un escritor imnenso; non soamente pola ambición maximalista que plasmou na súa obra, senón tamén no senso de que contou a Alemaña do século XX ao xeito global de Goethe. Logrou explicar cinco décadas do seu país despois de que a súa cidade natal, Danzing, deixase de ser alemana; desconstríu o seu país malia que a fe católica da súa nai se impuxo sobre o protestantismo paterno. Non falo de relixión, falo que a nai realizou o seu triple desexo a través do seu fillo: que fose escritor, artista... [Lire la suite]

Jorge Luis Borges lamentaba a dignidade anglófila que oprimía o seu comportamento. «Si pudiera volver a vivir comenzaría a andar descalzo a principios de la primavera», confesou por escrito. Todos deberíamos cumplirlle o desexo: lanzar os zapatos para que quedasen colgados do ceo solleiro. As botas penduradas de cables coma morcegos inventáronas os soldados norteamericanos que invadiran a Europa nazi. Dedicaban as forzas residuais en desfacerse do calzado militar con aire de celebración, satisfeitos de quedar exentos de formar no... [Lire la suite]

Voo e revoo sobre a entrevista que Ignacio Echevarría a Rafael Sánchez Ferlosio en El Cultural. Ferlosio ten un novo libro, Campo de retamas (Penguin Random House Mondadori). Mentres voaba e revoaba sobre a relación de preguntas ben traballadas e as respostas sabias fun facendo anotamentos na Moleskine. Veño de revoar sobre elas para lerlle ao entrevistado burlas estúpidas como que "as columnas de prensa son caixas baleiras" e certezas fascinantes como que "os textos dunha soa frase son fraudes de profundidade". Estou de... [Lire la suite]

Estaba imaxinando a conversa que manterían o home e o cativo. Algo banal, temín. Pero polo movemento das carapuchas interpretei que o señor comentaba algo sobre o deserto de Arizona como espazo de renovación espiritual. Bob Dylan recibiu en 1978 as peores críticas de toda a súa carreira. Nun concerto dese ano no que estaba tocando con 40 grados de febre, alguén lle lanzou un cruficixo de prata ao escenario. Colleuno con escepticismo e gardouno no peto. Esa noite paseaba o insomnio por unha habitación dun hotel de Tucson, Arizona,... [Lire la suite]

  MARCEL PROUST desconfiaba da arquitectura. Non exactamente da arquitectura, senón máis ben de procesos relacionados con ela, como as mudanzas. A súa familia, que vivía en París, decidiu en 1900 cambiar de piso para vivir na Rue de Courcelles. Marcel escapou a Venecia mentres durou o cambio de casa. Cinco anos despois, tras a morte da nai, acabou recoñecendo que a arquitectura das lembranzas lle pesaba de xeito insorportable. «Mamá levou canda ela o pequeno Marcel ao morrer», escribiría. Soportou esa tristeza uns poucos... [Lire la suite]

A primavera é un tempo de exaltación e de valentía, aínda que comezou por baixo das expectativas. En Lugo comeza no campus universitario para ir subindo cara ao resto da cidade. Pero este marzo aínda non se deu desvestido da muda invernal. Permanece en estado larvario. O escritor Joseph Roth novelou o regreso de Napoleón a París nunha primavera de hai 200 anos, o 20 marzo de 1815. «A primavera non asomaba por ningures, o vento sopraba con forza e a xente tiña frío», conta Roth. O conquistador volvía dende a Illa de Elba ferido polas... [Lire la suite]