
Durante un treito da infancia temín que me atropelase un tren. Sería un convoi enlouquecido e ruidoso que me quebraría a caluga sen darme tempo a reaccionar. Ese medo correspondíase co «particularísimo mundo onírico» que o filósofo Walter Benjamin asociaba aos «carrís ferroviarios». O meu pesadelo era imposible. Había décadas que máquina ningunha transitaba polo camiño de ferro que eu trazaba entre a casa e o colexio. Había décadas que O Trapeiro revendera o metal das vías e que os veciños da Lodeira botaran man das...
[Lire la suite]