CASANDRA

O problema dos nosos tempos é que "o futuro non é o que era», advertía Paul Valéry hai un século. Antes, o futuro era un espazo xuvenil e fresco, cheo de promesas que nos facíamos sen a sensación de mentirnos nin de rezar para que un deus menor nos librase dunha tormenta. Apollinaire recomendaba esquecer o futuro porque a verdadeira vida está ausente en cada segundo que perdemos en tratar programar a ruta no GPS. Pero non podemos deixar de pensar nesas horas e neses meses e nesas noites que se nos botan enriba sen darnos tempo a asumilas, humillándonos. Cada mañá asomámonos ao mundo cun temor infantil ao imprevito. Leva razón Valéry: na puberdade do home, hai dous mil anos, o futuro era un plasma tan enigmático como moldeable. Había sibilas que podían describírnolo e deuses sensibles as nosas pregarias para variárnolo. Hai quen asegura que os paxaros pintados no templo romano de Santa Eulalia de Bóveda, en Lugo, son símbolos de artes premonitorias, que son as «aves lonxanas, garabatos trazados no lenzo coma interrogracións» de Valéry. Agora temos aparellos e técnicas para concretar a evolución das cousas. Podemos albiscar o porvir cunha certa claridade, pero as conclusións que tiramos fan que o miremos como Casandra, a sacerdotisa que vía o  futuro, pero que non lograba que ninguén a crese.