Maio é o mes do amor. Este ano cae bisesto porque celebramos eleccións municipais, como cada catro anos. Ser incluído nunha lista electoral excita a sensiblidade. Os candidatos melloran a súa autoestima dun xeito tan notable que mesmo lles sobra e empezan a repartila polas rúas. Como consecuencia, caen nese estado de xenerosidade sentimental e de aletargamento intelectual que chamamos amor. Esta semana presentóuseme un cabeza de lista na caixa do Gadis. Eu estaba calculando que me equivocara de cola porque el, que estaba diante de min, levaba varias cousas pequenas, que se tardan máis en cobrar. Cando ía buscar alivio noutra caixa máis lixeira, sorriume sen motivo aparente, colleume a man dereita e deume dúas palmadas no antebrazo coa esquerda. Pensei en que ser cabeza de lista non lle daba dereito a entorpecer a miña vida, pero calei. Son repectuoso co amor alleo, aínda que me afecte. Os aspirantes a alcalde e mesmo os aspirantes a concelleiro experimentan un grande amor pola súa cidade —poñamos que falo de Lugo— e polos cidadáns en maio. É un amor tan exultante que mesmo confesan que desatenden a familia e os amigos, que son os únicos amores sinceros. Pero nós, os veciños, somos os beneficiarios desa paixón, que mesmo levaría aos candidatos a pasearnos polas nubes dende a catedral nesa cidade ideal dos seus programas. Aproveiten este mes porque ninguén os amará dun modo tan entregado ata 2019.
Photo: Paris-Bourdeaux
