dimanche 28 février 2016
UN SECADOR, UNHAS PINTURAS E UNHAS BOLSAS DE TÉ
A SEMANA EMPEZOU con optimismo optimismo desbordado en Ferrol. A cidade está en concurso de acreedores emocional dende o desgüace felipista, pero, lonxe de resignarse, os seus cidadáns soñan improbables. Liberados do pudor, contan as fantasías nocturnas ao día seguinte en roldas de prensa. Shakespeare advirtiu de que «somos da materia dos soños» antes de poñer a Hamlet a manter conversas enfermas de pasado e ira co espectro do pai. Jorge Suárez creou unha praza funcionario municipal encargado de soñar logo de facerse coa alcaldía. O... [Lire la suite]
dimanche 21 février 2016
O AMOR DESTROZARANOS OUTRA VEZ
O COMENTARIO xurdiu xantando cocido o Luns de Carnaval. Alguén, sentado a un extremo da mesa longa comentou a Cuaresma de antes, cando todo pracer quedaba afeado pola convicción de que Cristo morrería necesariamente. No outro lado, houbo quen lembrou un cura de Ribadeo. Baixou a voz, inclinouse sobre a mesa e revelou: «Don Enrique era camareiro secreto do Papa». Despois incorporouse xocosamente para cantar un ferrete que compuxera algún malicioso local no convencemento de que Don Enrique lograra a dignidade «pola graza de Franco».... [Lire la suite]
dimanche 14 février 2016
OS NOSOS ESCRITORES COÑECEN OUTRAS GASTRONOMÍAS
ÉRASE UNHA VEZ un país moi lonxano no que un rei coordenaba a actividade parlamentaria ante a incapacidade dos partidos para formar goberno... Bah! Ese conto non me gusta. Voulles contar outro. Unha noite de néboa camiñaba por Santiago. Para ver Eyes wide shut nun cinema tivera que desprazarme dende Lugo á capital. Cruzaba Praterías en dirección ao aparcadoiro, cando se me atravesou unha figura alta vestida de negro, cun sombreiro milanés do século XVIII e a cara escondida por unha máscara de antroido veneciano tan cursi como todas... [Lire la suite]
dimanche 7 février 2016
A GRAN NOVELA GALEGA LEVOUME CATORCE ANOS
A MIÑA TENSIÓN arterial volveu ao rego o pasado luns. Para logralo, movín tanto as pernas coma Chuck Berry coa súa guitarra sobre o escenario. Como me aburren as actividades mecánico-deportivas, coloco unha bici estática diante do televisor para pedalear. Nesa noite estiven mirando House of cards. Nada como escoitar as frases de Francis Underwood, un político ambicioso que actúa con crueldade macbethiana: «A morte e o sono poñen os homes de costas»; nunha situación de debilidade, enténdase. Para distraer as punzadas nas... [Lire la suite]
