Canalblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
Publicité
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
1 juin 2016

UN PROTÉSICO DENTAL QUE TOMA CAFÉ

2048x1536-fit_malles

UNHA VEZ LERA que o editor pontevedrés Sabino Torres almorzaba cegándose as vistas bonitas e luminosas da Caeira. Quedei con esa imaxe, porque me resultou extravagante, a chamada de atención que esperaría dun poeta menor e calvo. Debín de lelo nunha entrevista que lle fixo Belén López para o Diario de Pontevedra en 2014. Belén López pregunta sempre cun instinto rítmico e unha modulación do ton que envexo. Volvín a esa entrevista pola morte de Torres. Ese costume de lobo estepario que tiña o editor estaba motivada. «Para almorzar tranquilo doulle as costas á ventá da cociña porque aínda hoxe algo se me remove dentro». O que lle remexía era que o mestre que lle aprendeu as letras fora fusilado nese lugar.

Un día daquel 1936 os paseados deixaron de ser levados de visita á Caeira. «Na Caeira, os disparos oíanse con claridade en Pontevedra. Escanzadalizaban moito. Así que os trasladaron a Monte Porreiro. Alí, se os ventos son favorables, os tiros escoitanse menos». Un detalle de sensibilidade.
O editor que publicou a Celso Emilio, Manuel María, Cunqueiro e Pimentel na colección Benito Soto durante a longa madrugada de pedra tivo unha homenaxe póstuma de doce páxinas no Diario de Pontevedra. Algo impensable nun periódico de ámbito español. Abonda con comparalo coa desgana coa que lembran catrocentos anos da morte de Cervantes e co centenario do nacemento de Cela. Non hai xigantes maiores ca eles na literatura española. Un desdén semellante sería un escándalo político en Francia e tamén, afortunadamente, no noso país. En Galicia temos a singularidade de tratar con respecto e amplitude os nosos escritores.
Mesmo a Real Academia pon diante de nós a Filgueira Valverde e tamén o celebramos. Non soamente o celebramos, senón que aceptamos sen chistar que lle branqueen a biografía. O ano pasado desculpámolo como se detentase púrpuras na dictadura coa mesma actitude que o protagonista de Stendhal en A cartuxa de Parma. Fabrizio participa na batalla de Waterloo sen deixar de preguntarse se está «vivindo unha verdadeira batalla». O ano pasado non comprendín esa teima en converter a Filgueira nun alma piadosa. O Día das Letras debe avaliar valores intelectuais —non lle faltaban—, non comportamentos éticos.
Deduzo que ese empeño absolutorio da RAG vénlle da vertente moral de todas as academias da lingua. A primeira, a Academia Francesa, foi fundada por un relixioso. A iniciativa foi dun rico calvinista, Valentin Conrart, que empezou en 1629 a convocar cada semana unha xuntanza de amigos para falar de literatura baixo o nome de A Compañía. Os encontros eran distentidos ata que alguén lle revelou a súa existencia ao cardenal Richelieu. En París, daquela, non había unha mosca que levantase voo sen o coñecemento de Richelieu. Desconfiando de que as reunións de intelectuais desen en tramas conspiratorias, Richelieu suxeriulles que redactasen uns estatutos e dotasen de oficialidade ás sesións. A Compañía, non sen receo, mudou a Academia Francesa en 1634.
Todo isto seino malia non ter lido Histoire de l’Academie française, de Paul Pellison. Cóntao Amin Malaouf en Un sillón que mira al Sena (Alianza). É un ensaio ben ameno sobre os seus antecesores na cadeira 29ª da Academia Francesa. Empeceino o martes.
A Xunta non mira de esguello á RAG como facía Richelieu porque veñen entendéndose dende que se fundou a primeira. Certo que a única conspiración académica que coñezo trata de se, por fin, van dedicar as Letras Galegas a Carlos Casares. Aínda outro escritor intrascendente e cliente do meu Gadis paroume o mércores para preguntarmo. Aposteille a quen o elixido sería outro porque os valores literarios non son considerados na medida dos valores políticos ou amigables para esa honra. E iso que Casares era bastante manso e mesmo bastante tartufo. Cando penso nel, lémbrome da descripción de autor español que lle deu Cela a Vázquez Montalbán. «El escritor es un señor que toma pacíficamente café en el bar con aspecto de protésico dental». O novelista recibira ao xornalista en pixama nun hotel de Barcelona.
Debe o esforzado lector considerar o contexto no que Cela fai ese comentario. Era 1962. Cando un escritor espertaba, o dinosaurio aínda seguía alí. Daquela, todo alporizaba. É divertido o que lle contaba Sabino Torres a Belén López de cando Filgueira Valverde formou parte da comisión que, pretas as filas, foi advertir ao alcalde de Pontevedra sobre que Benito Soto «era un sanguinolento». «Pero se era un pirata, que pensaba?», di Torres. Había outro que non escandalizaba nese grado a Filgueira.
O venres volvín ler no Diario de Pontevedra que van nomear fillo predilecto da cidade a Sabino Torres a proposta de Ciudadanos. Ás veces os recoñementos veñen de quen menos o esperas. Un sinal de que se mantén a consideración polo noso. Ignoro canto durará.
Torres preguntábase polos inexcrutables modos de ocio da mocidade actual. Respondíase: «Quizáis, de volverme novo, tamén me adicaría a namorar mozas guapas. E tampouco lería a literatura francesa do século XIX. Dentro duns anos xa ninguén lerá tampouco nin a Cela nin a Torrente». Hai dous anos, cando falaba, xa ninguén lía a Torrente nin a Cela. En España non os len porque lles tocou escribir sobre unha sociedade miserable e esa referencia envellleceunos para o gusto lector actual. En Galicia non os len porque os galegos da literatura española son tratados coma representación diplomática estranxeira nos consulados.

Publicité
Publicité
Commentaires
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
Publicité
Archives
Derniers commentaires
Newsletter
2 abonnés
Visiteurs
Depuis la création 303 416
Publicité