décembre 2017

    O REI JUAN CARLOS tomou poucas decisións na súa vida. Nin sequera decidiu nada a finais de 1975. Saía da Zarzuela á rúa mirando para un lado e para outro coa fin de que a Transición non o levase por diante. Deixou que lle impusexen a medalla de visionario sen entender nin a primeira das xogadas a carta marcada que fixera Suárez. Don Juan Carlos é un tanto proustián pola ironía coa que representa nesa montaxe escénica que é a aristocracia. O rei emérito vai vivindo os praceres e os días sen... [Lire la suite]

CON FRANCO chovía máis. Seino porque lembro todas as tardes daquel período de rexencia militar contando pingas no océano disperso que esvaraba pola ventá. Franco —digo para os que xa naceron en hospital— era un condottiero alto, loiro e guapetón que proxectaba unha voz fonda, rusa e ortodoxa como a de Xabier Docampo. Tras emparentar coa nobreza da estirpe que manou de Covadonga a través da honrada e bela Carmen Polo, excusou de convocar eleccións ata que morreu. Non hai que fascine máis aos españois que unha espada que poña... [Lire la suite]

  FOI UNHA DESAS decisións que, se non se toman de súpeto, logo morren. Hai 60 ou 70 anos, non se sabe concretamente. Varios veciños da Terra Chá, a grande chaira ao norte do Ducado de Lugo, estaban nunha desas tabernas na que se citan o día e a noite. Alguén con pelo crespo e ollada sideral, sentado so nunha mesa do fondo, queixouse da distancia que debía percorrer para volver á casa. Outro, acobadado na barra, rañou na cicatriz que lle deixara un xabarín inesperado antes de darlle a razón. Todos repararon, como se fose unha... [Lire la suite]

(Artigo para El Progreso) NON SE DEBE pasear a destempo. A arte de deambular estableceuna James Joyce no Ulises. Xerardo Quintiá confesoume o domingo pasado que nomeou Joyce ao seu can porque el lle «marca o ritmo para andar». O mércores saín da casa demasiado cedo. Fun parar á Milagrosa. Quixen curiosear na igrexa, pero aínda estaba pechada. Coeime por unha porta lateral. Non dera dous pasos cando unha señora con idade, roupa e disposición de beata se me achegou cun cirio enfundado nun plástico vermello. Sinaloume outro que... [Lire la suite]

O PASEO do sábado pola cidade amada parei diante dunha libraría. Hai unha nova libraría en Lugo, como hai dúas novas galerías de arte. Paréceme sentir que o xeo da cultura empeza a cruxir e abrirse nas montañas, e manar polos mil ríos do país. A libraría ocupa o local dunha mercería. O señor que a atendía vestía unha camisa rosa, un xersei sobre os ombros e unha educación saxona en calquera circunstancia climática.      Os escaparates de Lectocosmos son altos como a Porta de Ishtar pola que entraba... [Lire la suite]