Archives

UN ESMOLEIRO clamaba antonte por «unha simple moeda» na praza lucense de Santo Domingo. Non pedía máis, pero se sentía impelido a xustificar o destino do euro que reclamaba: «Aínda non almorcei», berraba, como se gritar reforzase a sinceridade. Non moi lonxe, Hipólito Trinidad, pedía por boca dos empresarios que se volvese pintar a liña de financiamento. Ao igual ca o pobre, eles confórmanse con pouco e están dispostos a presentar ducias de documentos que xustifiquen o destino que van dar ao préstamos. A xente camiñaba onda... [Lire la suite]

O niño era esférico e tan cativo que podería apreixarse coa man. Os carrizos elaboran coidadosamente os abeiros, pero son malos urbanistas e descoidan o emprazamento. O domingo descubrín un niño na praza alta da Fonsagrada, equilibrado entre as pólas dunha árbore fráxil e espida. Abren un buratiño no caparazón da bóla para entraren. Os carrizos son paxariños célibes, pero indefensos. Voan sen afastarse demasiado da casa porque saben que poden deitarlla en calquera momento. Guillerme conmina aos que marcharon a que entreguen as armas... [Lire la suite]

O presidente español botou o que leva de estadía na Moncloa ameazando co que “sabemos o que temos que facer”. Intuímos que existe a Verdade Revelada porque coñecemos unha fonte con capacidade de emanala e sospeitamos que xa o fixo. A falta soamente de que as eleccións andaluzas pasen por riba do estertores socialistas, agardemos un deses discursos nos que o mandatario estatal move a cabeza a espasmos aseverativos adiantando o queixo coma se fose unha pomba que procura unhas migas de pan e asemade está alerta por se algún gato... [Lire la suite]

RAMÓN REBOIRAS definía días atrás o signo dos tempos. «Houbo unha tempada en que desapareceron os meus amigos; algúns morreran, outros non se poñían ao teléfono, outros perderan o traballo; outros, o matrimonio, e outros, a cabeza», apuntaba na presentación de ‘Visita a un extraño’ (Periférica). A conclusión que tiraba dese aillamento era que «non descendemos do mono, descendemos da incertidume». O escritor coruñés constrúe unha novela sobre o abandono da elite por parte dun executivo que resetea a súa vida. Agóchase nun... [Lire la suite]

Son as seis da mañá. Veño de quecer unha triángulo de tortilla e facerme un café. Erguínme desacougado por saber o que aconteceu no niño. Vivo nun terceiro andar dunha vella casa cun xardín que renovan mensualmente dous rapaces armados con trebellos de formas estranas. Cada abrente, mentres os meus durmen e o gato miaña o seu almorzo, miro pola ventá da cociña o niño que unhas pegas constrúen pousadamente primavera a primavera. As pegas volveron demasiado cedo este ano e atoparon o seu vurullo regulamentado de ramalliños ocupado por... [Lire la suite]

As verduras da miña infancia clasificábanse en dúas categorías: verduras e «verduras do país». Daquela chegaba a sentir un poderoso orgullo galeguista ao escoitar a aquelas señoras de bata de cadros que vendían no mercado de Ribadeo e tardei ben anos en decatarme de que o seu concepto de país era diferente do meu. Todas as verduras da miña infancia eran do país, polo que tiñan en común algo determinante, o sabor puro, pero tamén algo estético: vendíanas pousadas en cestos de vimbio escuros e estaban manchadas de terra. Supoño... [Lire la suite]

NON SABERÍA dicirlles quen dos dous era Cochi e quen era Nini. En Ribadeo tratabamolos coa mesma soberbia que a outros rapaces que baixaban das aldeas. Contabannos que almorzaban sopas de viño e que cumprimentaban os deberes á luz dunha candea. Eses detalles nos erguían socialmente uns centímetros por riba delas. Eramos vilegos e bastante fatos. Andaba onte rematando ‘Semanas, meses’ (Faktoría K), un diario na que a escritora finesa Tina Lundán e o seu home, Reko, narran os catro anos de travesía polo inferno dende que a el lle... [Lire la suite]

Javier rompeu unha gasosa. El e máis eu estabamos asomándonos á adolescencia nos arrabaldos de Ribadeo. O pai mandárao por unha botella das que envasaba Rañón por tras do cine. Cando volvía para casa, debía de estar imitando a Fofó ou algún pallaso da televisión, ou debía de andar nos biosbardos, a desgraza foi que se lle eschachou nunha gabia, a un cento de metros da casa. Javier non se presentou no partido de fútbol posterior á merenda. Escapara da casa porque temía, seica con motivo, unha malleira do pai. Eu, coa candidez da clase... [Lire la suite]

Os Calvo-Sotelo e os Bustelo adoitan compartir o casa grande familiar de Ribadeo- a Casa de Bengoechea ou Casa de Abaixo- para veranearen. Ao ir medrando o seu número, xeración tras xeración, foron chegando a acordos -favorecidos por negociacións amables e sorteos- para fixaren quendas de uso. Na orixe eran de meses, pero pasaron a ser de quincenas e despois de semanas. Na última década, segundo me contaba unha beneficiaria, adoitaban erguérense sen saber quen e cantos ocupaban as habitacións. O BNG foi funcionando con quendas e... [Lire la suite]

Don Honorio tiña un perfil atraente; non escribín atractivo, escribín atraente. Aquel cura agochaba un sorriso difícil baixo o aspecto escuro, pero non semellaba perverso. Ao contrario, a estrutura da súa alma transparentaba tan sinxela que nin debía de caberlle un recuncho para perxudicar ao próximo. Supoño que nunca se propuxera o mal porque pouco decidía sobre a súa conduta. Seica era burgalés e fillo de garda civil, que son dous marcadores xenéticos que aflúen cara ao sacerdocio con mansa naturalidade. Acabou destinado en Ribadeo.... [Lire la suite]