Archives

  O MUSEO PROVINCIAL de Lugo puxo o xoves unha gran sala de tiros longos para celebrar a Maruja Mallo cunha mostra. O país empeza a tomala en serio. A última vez que entrei no Café Zuckerberg lin que a anterior homenaxe que se lle fixera en Lugo a Mallo fora organizarlle unha misa. Rezouse por unha muller que se deu un garbeo en bicicleta durante unha eucaristía dominical na igrexa de Arévalo. En fin. Os que lemos o Libro de Xob sabemos que o Inferno é tan desagradable como un baño sueco, porque as almas condeadas «pasarán... [Lire la suite]

AS INSTITUCIÓNS con máis secretos non son axencias de espionaxe, son os matrimonios. A miña muller non sospeita o que curioseo no móbil cando nos deitamos. Fago un escorzo para que non vexa a pantalla. A flor do meu secreto, que diría cursimente Almodóvar, é a Biblioteca Estatal de Baviera. Adoito entrar cada noite na súa web; sobre todo, para contemplar libros incunables. Reúne a mellor colección do mundo. Algunhas primeiras edicións son soberbias. As poucas primeiras edicións que atesouro na casa son libros de Galaxia.... [Lire la suite]

O SANGUE DO PINTOR Basquiat sufría unha oxidación progresiva dende neno. Andy Warhol retratou con manchas escuras na cara, unhas manchas que lle acabarían aparecendo de xeito natural. Supoño que a xente que vive rápido acaba oxidándose antes. Warhol tiña cincuenta anos cando coñeceu a Basquiat. El era un rapaz que vendía os seus cadros por un dólar a un marchante que os vendía 20.000 veces máis caros en Europa. Despois de triunfar, Basquiat pintouse como Plutón, o cego que repartía os cartos entre os esmoleiros que atopaba pola... [Lire la suite]

  LEV TOLSTÓI ten unha novela cativa, El diablo, que debería parecerlle fumigante para o seu matrimonio. Tras escribila en dez días, escondeuna na cana dunha bota e alí viaxou o manuscrito ata que morreu. Temía que a muller a descubrise. O editor que se fixo cargo dese texto mostrenco debía de ter o olfacto apagado. El diablo (Galaxia Gutenberg) está protagonizado por un terratenente de San Petersburgo que ve caer o seu imperio polas débedas que deixou o seu pai no pasamento. Marcha vivir ao campo para administrar os... [Lire la suite]

O POETA ANTONIO Tovar debeu de ser un home superfluo. Vivía de soñar plans quinquenais para unha futura República Soviética Española nun curruncho clandestino ao que se accedía por unha porta discreta da Librería Tanco, fronte á comisaría da policía no Ourense franquista. Tovar repartía a santa doutrina marxista en follas volandeiras que deixaba caer distraídamente pola cidade; sempre acompañado polo seu can, Compañeiro Líster. Un día os amigos preparáronlle unha homenaxe no Restaurante O Pingallo. Non sei o motivo. Tanto... [Lire la suite]

EN GALICIA confundimos sensatez e inmobilismo. Vemos pasar os avances fugazmente, coma eses trens supersónicos que corresponden a un cupo alleo. Somos un país tan de vía estreita que nin cupo temos. O próximo Ave irá cara a Bilbao con apeadeiro en Vitoria.Lin un treito da novela Patria. Tiña curiosidade porque está no Guinness dos eloxios. A prosa de Fernando Aramburu ten a cadencia do Telediario, os diálogos soan a tertulia de TDT e as escenas dramatizan Ocho apellidos vascos. Comprendo o seu éxito.O meu país de orixe merece unha... [Lire la suite]

  RAY LORIGA TEN unha excelente ubicación ou unha creatividade excelente. Manuel Jabois entrevístao co gallo de ganar un deses premios de novela que requiren máis ubicación que creatividade. O escritor dedica boa parte da entrevista a presumir de ubicación ou talvez a exhibir creatividade. De novo, traballaba nunha tenda de roupa de Madrid pola que unha vez apareceu un afroamericano enxoito entre dous negros de físico poderoso. Era, por suposto, Miles Davis e deixou millón e medio de pesetas na caixa. A entrevista avanza entre... [Lire la suite]

O DOMINGO pasado consagreino a un torneo de fútbol. Todo o meu interese estaba centrado en ser pai, dun xogador. O sol bregou toda a xornada, polo que puiden pasear as horas polos arredores do estadio. Cando vexo herba, ese pelo que lle medra á terra, non me resisto a lembrar a miña infancia burguesa nun entorno labrego e deitarme no verde. Quedei durmido, como temía, e espertei coa alarma dos paxaros, ese xeito bucólico de acordar que gocei nas primaveras da nenez. Unha das aves que soaba era un cuco. O cuco foi a derradeira... [Lire la suite]

BOA PARTE DA miña cultura musical procede da juke box que había nun bar dos anos 70. A máquina de discos ocupaba lugar solemne no Bar Pascasio, de Foz. Estaba entre mesas de billar e de pimpón, entre os futbolíns e os adolescentes que nacían e morrían na miña vida cada verán. O aparello contiña unha selección duns cincuenta singles: unha banalidade de Julio Iglesias, a voz trascendente de Nino Bravo e a reprogramación do nacionalismo que intentou Ana Belén cantando «España, camisa blanca de mi esperanza». Sabía deles pola... [Lire la suite]

A PRIMEIRA VEZ que che morre un amigo sabes que é unha casualidade macabra. A segunda vez, comprendes que a vida é conducir por unha estrada na que se che cruzará unha árbore cando menos o esperes. Pero cando se encadean a terceira, a cuarta e a quinta ocasións asumes que o único seguro é palparte corazón a cada espertar. O sábado pasado Xosé Luís Sucasas apagouse sobre a súa bicicleta. Sucasas era o escritor de Lalín que me facía rir cada mañá no Facebook co seu humor irrespectuoso. Este ano natural morréronme Sucasas e outros... [Lire la suite]