Archives

A MADRUGADA do luns espertei sorrindo. Sorrir é unha expresión de felicidade demasiado importante para malgastala con alegrías débiles ou monerías de gatos no Facebook. Por iso nunca sorrío antes de tomar un café matutino, amargo e solitario. Pero un sorriso aberto por un soño é incontrolable. O luns espertei ás catro da mañá. Sabía a hora pola inclinación da luz que emiten as farolas da rúa Galicia e que me entra no salón. Estaba soñando que era Jay Gatsby e observaba unha chispeante festa que organizara. Sentía o pracer de... [Lire la suite]

      EU PROCEDÍA da costa verdescente de Lugo, do raio transparente da Mariña caribeña, cando se me botou enriba o San Froilán. Caeume con todo o seu peso de barracas e altofalantes amplificando a Samantha Fox. Cando todo acalmou, chegou o inverno. Foi cuspidiño aos que había no franquismo: con frío paralizador e nevadas que prohibían para cruzar a rúa sen esvarar. Despois, a democracia foi consolidándose. Convertínme en nostálxico dunhas nevaradas que non cheguei coñecer. Outros añoran Serra Mestra mentres... [Lire la suite]

  A superlúa foi unha megadecepción. Os únicos espectáculos irrepetibles son os naturais, por iso os valoro tanto. A seguinte superlúa brillará en 2034, seica. Non sei se estarei vivo daquela; nin sequera se terei ganas de estalo. Leo a Emile Cioran, o pensador romanés que naceu no Imperio Austrohúngaro, en Adiós a la filosofía (Alianza, 2016): «O feito de que a vida non teña sentido é un motivo abondo para vivir». Outro motivo pode ser mirar a superlúa de 2034 e acordarme da superlúa do pasado luns. Asomei á noite pola ventá... [Lire la suite]

Esta semana pareceume longa de máis. Cabalgou nerviosa da noite do martes á madrugada do mércores. Botei esas horas negras paseando polos corredores brillantes do hospital de Lugo, que é grande coma un imperio e que se despraza solemne na escuridade coma a nave espacial de Star Treck. Eu era o zar de todas as Rusias naquela soedade branca, paseando de norte a sur —e volta de sur a norte— nun camiño de trescentos metros que acabo sendo unha ruta cotiá e querida. Mentres esperaba noticias privadas agarraba no peto unha radio... [Lire la suite]

    O DIRECTOR Stephen Frears fixo un telefilme soberanamente digno en La reina (2006), esa cinta sobre a reacción de Sabela II á morte de Lady Diana en Hospital de la Pitié Salpêtrière, de París, en 1997. Na noite pasada atopeina en Netflix, polo que me dediquei a ver ese relato sobre unha muller que vive dende hai medio século nunha cápsula pechada e indemne ao paso do tempo que viaxa dende Buckingham Palace a Balmoral. A raíña vive nunha realidade de normas, ritos e inclinacións de cabeza que Diana de Gales veu... [Lire la suite]

O MARTES parei comprar xabón de mans Magno Classic antes de ir ao xornal. Empecei a usar ese xabón cando tiña 19 anos e estudaba en Santiago. A miña habitación no hostal estaba pegada á de Raúl. Cando cheguei á redacción souben que a editorial Nocturna me enviara La península (1970), de Julien Gracq. É unha novela fascinante polo levísimo da súa trama e o interesante da lectura. Todo o que acontece é que un home conduce ata unha estación de tren para buscar ao seu amor. Ela non aparece. El marcha percorrer Bretaña.O mércores... [Lire la suite]

Tiven un Luns Negro. Rodeáronme caras de espanto. Compañeiros e amigos preguntábanse sen recato cómo ousara opinar contra o Nobel a Bob Dylan. O escritor Franz Werfel asegura que «ás veces vai ben causar indignación, pero hai que pensar a quen».Na véspera souben que se concedera o Premio Mondoñedo 10 á mellor novela galega da década a Os libros arden mal, de Manuel Rivas. Ese libro pode ser un exercicio de notable narrativa coruñesa e unha xeira minuciosa de reconstrución histórica local, pero esvaécese ao quitalo do ámbito da... [Lire la suite]

ANDO ESTES DÍAS preocupado co sentido no que se cortan as unllas dos pés. Eu córtoas empezado pola deda meiniña do pé dereito e vou avanzando cara ao oeste ata chegar á menor deda esquerda. Pero teño dúas peculiaridades: son zurdo e, sobre todo, zurdo contrariado. Nacín segundo acababa o Concilio Vaticano II, en 1965, e estiven no colexio das monxas de Ribadeo ata 1979, ata ben chorada a morte de Franco. As monxas estaban atrapadas entre esas dúas forzas centrígufas: o progresismo de Jesucristo Superstar e o conservadurismo do... [Lire la suite]

  DE CANDO EN vez a miña nai reúne en Ribadeo o seus numerosos fillos e os seus contados netos ao seu redor. Gústalle La Botellería. Ela non presta atención á cociña moderna e resolutiva do restaurante —eu, si; aínda que ás veces me defrauden os seus experimentos—. Elixe ese local polo que ten —unha mesa longa— e polo que non ten —televisor que monologa e paredes que fagan eco—. A miña nai come escasa e caprichosamente, coma os gatos persas. Prefire falar. Os xantares con ela son un monólogo no que vai lendo aos seus netos o... [Lire la suite]

CANDO UN AMIGO encadeou a celebración do seu 50ª aniversario coa demolición do seu matrimonio fixen un acto de amor: non lle pedín explicacións. Unicamente tratei de que desactivase a súa implosión marital antes de que non houbese nada que salvar entre os cascallos. Cheguei tarde. A exmuller quedoulle co máis doroso: unha espléndida fábrica de salgadura reconvertida en mansión con gusto exquisito. Nos encontros co meu amigo conteño a gana de preguntarlle por que soprou as velas da torta cun furacán de felicidade para logo marchar... [Lire la suite]