Archives

Aproveitei que o luns a miña casa estaba desolada para cometer un exceso: cear sardiñas con tomate. Como os meus non aturan o cheiro das xoubas, espero a quedar so para compralas e fritilas coa exaltación de todo acto clandestino. Deixo que as sardiñas se queimen un chisco porque me encanta ese sabor torrado, aínda que teña que suavizalo cunha ensalada de tomate. Cando ceo xoubas cumpro a profecía de que non darei durmido en toda a noite: o estómago non parará de retorcerse como se o Demo me bailase sobre as tripas, pero as miñas... [Lire la suite]

  NOS ANOS SESENTA o meu pai cometía a insensatez de apañar percebes nas mareas vivas de setembro. Aínda lembro o salitre tentador e o temor de velo desaparecer entre as rochas de Esteiro. Soxuzgaba a súa vida á ditadura das ondas altas. Coller percebes no medio do perigo era a súa rebelión contra a rutina. Xa na mesa, trataba de concienciarnos como os últimos exemplares dunha especie que se extinguiría coa década dos 70: o homo degustador de comida. «En el futuro, os alimentaréis con píldoras de colores que no sabrán a... [Lire la suite]

  Aquela mañá mandáranme entrevistar na tardiña á superiora da clausura dominica de Lugo, non lembro o motivo; asomou cunha voz enclaustrada tras a opacidade do torno e presenteime e ela suspirou un berro que dicía: "¡Ah, es usted periodista! ¡No queremos saber nada con los periodistas!" ou algo igual de cristiano e misericordioso. A Igrexa católica sempre foi unha canalizadora experta de inmensas cantidades de información (pensa nos mosteiros medivais); pero rexeita todo coñecemento ou noticia que non pase polo seu nihil... [Lire la suite]

Non recordo terlle falado a ninguén de que Vázquez Montalbán se encerrou en vixilia nun museo de cera para contalo na Interviú.  O LUNS POLA NOITE estaba sentado nun café con Óscar. Liberaba un longo e pesaroso monólogo baseado na idea de que a chegada de Donald Trump ao poder aumentou as vendas de 1984, a novela distópica de George Orwell. Fun interrumpido suavemente polo meu amigo. Quitou unha chave do peto e pousona sobre o metacrilato. Era tosca, debía de pesar medio lingote de ferro, e levaba un M gravado na... [Lire la suite]

A Igrexa lucense anda en tempo de desolación, que é impropio de mudanzas, segundo San Ignacio. Vin estes días unha pancarta diante do Pazo Episcopal de Lugo contra uns cambios de sacerdotes. Non lembro a ninguén manifestándose urbi et orbe na diócese polo traslado dun asistente social ou dun médico. Debe de ser que as necesidades e as doenzas do corpo carecen de trascendencia. O meu entusiamo espiritual difuminouse cando empecei a comprender as palabras que usaba o cura e a descifrar os seus ritos. A miña tía Charo conservaba... [Lire la suite]

OS VECIÑOS DO QUE era Portomarín ata que se trasladou a un alto paraconstruír un encoro están afeitos a marchar das casas no verán por culpa das secas. Buscan algún remanso de auga río arriba. Agardan e regresan coa tempada das chuvias. Pero a ruindade do ceo neste inverno obrigounos a escapar fóra de tempada. Eu teño escrita algunha reportaxe cando se cumpriron os 50 anos do cambio de ubicación, en 2013. As persoas que quedaron na vila de abaixo comentaban que, ao primeiro, cando lles asolagaron as casas, todo eran problemas: os... [Lire la suite]

O MARTES VISITEI a catedral de Lugo. Entro de cando en vez porque está tan céntrica como todas as catedrais que construíron cidades ao seu redor e porque me fascina ese amplo espazo cheo de recunchos intrigantes e figuras elevándose aos ceos. En cuestión de fe, coincido co filósofo grego Demócrito en que «existen os átomos e o espazo baleiro, todo o demás é opinión».O luns lera a copla de Antonio Burgos (Sevilla, 1943) á morte de Bimba Bosé. O columnista afeaba nun tuit a «boa viaxe» que Miguel Bosé lle dedicara á sobriña... [Lire la suite]

Soñei co meu tío Santiago. Atopeino pola rúa. Cando faleceu pesaba máis de cen quilos, pero no soño camiñaba lixeiro, uns milímetros sobre o pavemento. Deume un abrazo cariñoso, pero breve e urxente. Díxome que tiñamos que reunir á familia agora que el estaba de regreso no mundo. Levaba présa. Buscaba un restaurante no que devorar o tempo extra e saborear un chuletón. A morte intensificara a súa convición vitalista de que debía de ser feliz, como se unha firma de coches de elite lle confirmase que a súa vida non tería sentido senón... [Lire la suite]

A DENTISTA amosoume o luns unha praca dos corredores interiores da miña boca. Explicoume a estratexia bélica que aplicaría durante as dúas horas seguintes. Mentras falaba do asalto sorpresivo que acometería co torno contra as almenas premolares e da carga retardada coa espátula polo flanco dereito, eu lembraba Le Rhin. Lettres à un ami (O Rin, Cartas a un amigo), de Victor Hugo. O novelista visitou en 1840 as ruínas do castelo de Heidelberg, en Alemana, que fora palacio de Federico IV. «Non podes imaxinar a furia coa que os... [Lire la suite]

AO PRINCIPIO DA súa estadía nos Estados Unidos, Vladimir Nábokov foi curtar o pelo. O perruqueiro, segundo extendía a tea branca sobre o peito, sinalou: «Nótase que é vostede inglés, acaba de chegar a América e escribe vostede nun xornal». «Como pode saber todo iso sobre min se vén de coñecerme?». O home fixo chasquear as tesoiras e desvelou: «Porque a súa pronuncia é inglesa, porque aínda non tivo tempo a gastar os seus zapatos europeos e porque ten a cabeza de fronte alta típica dos que escriben nos xornais». Nábokov contestou... [Lire la suite]