Archives

Cruzando a Porta Falsa da muralla de Lugo o pasado luns, topei cunha pintada anarquista: «Fagamos de Galiza unha Grecia». Pola contra, eu aspiro a converter Galicia nun país nórdico, non só polo clima fresco, senón porque as sociedades do norte de Europa viven nun discreto equilibrio entre capitalismo e benestar social. Mirando a frase, lembrei a confesión de Acisclo Manzano contemplándomos a fachada románica da catedral nun atardecer dourado: «Eu era comunista ata que descubrín a luz de Fidias». Despois, explicoume o xeito no que o... [Lire la suite]

Musset describe a Proust con palabras terribles en ‘A noite de decembro’. No máis ardente de xuño, o seu amigo avanza cara a el nun concerto no que soa  Wagner: «Advertín o xeito no que un abrigo de pel que envolvía un espectro barbudo esvaraba a través das cadeiras e viña sentar onda min». Tiro o cita de ‘Marcel Proust. La memoria recobrada’ (Plataforma Editorial), de Patricia Mante-Proust. O escritor padeceu dende neno unha desas saúdes abaneadas continuamente, como lle aconteceu a Yukio Mishima. O autor xaponés optou polo... [Lire la suite]

  Malú e Pablo Alborán definen sinteticamente a noción de fin da Historia, que formulara Alexander Kojève, ao cantaren que o amor pode parar o tempo en Vuelvo a verte. Como se fai evidente, o amor non para o tempo de xeito obxectivo, senón que os namorados senten que os reloxos non marcan as horas cando están de par. Incapaz de percibilo, Feijoo pide "relato" a Rajoy. O presidente do Goberno español non ten relato, non porque os seus asesores de comunicación ignoren o storytelling  de Obama, senón porque... [Lire la suite]

Soamente hai unha cousa que me intranquilice máis ca un control nocturno da Garda Civil: unha ópera de Wagner. Cada vez que poño unha composición súa no Spotify sento que se me bota enriba un tsunami imperativo e fico paralizado. Ese dramatismo trascendente cáusame desacougo, asfixiame tal nulo grao de ironía. Como o músico Leipzig anda de bicentenario, dáse moito a ler. Muñoz Molina relatoumos aí atrás que a paixón do Proust polo alemán eran tan desaforada que, unha vez encamado, se deleitaba na escoita do teatrófono; un... [Lire la suite]

  Cada vez que dispoño dun día de lecer, como o de mañá, sento unha morriña feroz de poñer unha pota no lume e abandonala á lenta entremestura de olores e sabores, uns penetrando no cerne dos outros, nunha delongada cocción matutina. Mañá tampouco vai ser. Relerei, en compensación, a pasaxe de Fome de París (que lle debo, eternamente, a Manuel Barreiro) na que Abott Joseph Liebling erixe o pot-au -feu como "a gloria fundadora da cociña francesa". Tras citar a recomendación de Dumas de manter a garda dun... [Lire la suite]

   Mesmo os manuais máis básicos sobre a síndrome do niño baleiro remiten a unha charla directa cando alguén quere marchar da casa. Bótase en falta unha xira de España por Cataluña para coñecer os motivos para a independencia, que posiblemente teñen un ingredente de autosuficiencia e outro de orgullo nacional, pero tamén de ira. O trazo madrileño, groso coma adoita, é subirlles o volume do himno, coma se non escoitar equivalese a que as bocas se pechen convencidas. O Constitucional volve sentenzar por riba da vontade... [Lire la suite]

Nicolás Maduro vestía hoxe unha camisa dun azul discreto para o nivel de godallismo que adoita. Malia deixar por unha horas o seu clasismo chandaleiro, no esquecera de erguer o puño. Eu mirábao na pantalla do portátil mentres lía, un chisco máis con admiración, a Leo Strauss. Faise apaixoante coñecer as fontes do pensamento neoconservador e, como ninguén me pasa os apuntamento das escolas de directrices de Pontevedra, ando estudando por libre. En ¿Que es filosofía política?, o cerebro excepcional que forneceu o relato (o... [Lire la suite]

O máis sorprendente do meu gato é o seu desinterese cara á morte. Pasou dos 18 anos, pero non se lle distinguen signos finalistas por moito que o observe un. Certo que hai anos deixou de andar ás carreiras polo salón ripando de cortina a cortina coma un piloto de Red Bull. Optou por retirarse ao balneario da terraza, onde a lavadora sobre a que asentou a súa manta o masaxea con firmeza e o sol o fornece de raios ultravioleta para manter todo o ano unha cor que brilla de negrísima e sá. Gústame a literatura con gatos; por ela, entrei... [Lire la suite]

  Unha miña cuñada asegura que lle cadrou coa princesa española nun concerto dos Eels en Madrid. Ese gusto atinado marcou unha pequena viraxe no meu xuizo chumbo sobre a súa indomable ambición. Hai alguén nesa urbanización pacega do que cómpre agardar acenos elegantes. O problema radical é que a monarquía borbónica estivo certa de que a condición hereditaria era un gadget omnivalente e omnixustificante. A aristocracia non ten que ver co rizoma humano, senón máis ben cun instinto de recoñecer o modo correcto de actuar en cada... [Lire la suite]

A mañá do domingo correspondía a un día de novembro perdido en abril. JR e máis eu contemplabamos aos nosos respectivos fillos vestidos desafiantemente en pantalón curto e camiseta de asas correndo pola pista de atletismo do instituto Lucus Augusti. O frío convertía as bancadas nun gulag. Eu acordara de levar unha manta. JR comezara a mañá nun partido de fútbol co seu outro cativo. Ambos os dous refrendabamos a inexorable teoría que xa formulara o xornalista Gay Talese: canto peor fubolista fuches, máis berras ao fillo, pero tamén... [Lire la suite]