Archives

Botei o día buscando palabras para Pico co gallo do seu pasamento. Non atopei porque, para un telespectador ocasional como son, Xosé Manuel Olveira era un perfil enxoito, calvo e narigón que cruzaba polo televisor falando sen voz nalgunha cafetería matutina que revisitaba Pratos combinados. Nunca o entrevistei, nunca me cadrou asistir a unha obra na que actuase; mesmo xuraría que nos últimos quince anos nunca estivo profesionalmente en Lugo. Así que carezo de palabras para Pico. Soamente podería inventalas a partir das... [Lire la suite]

  José María Carrascal estivo onte en Lugo despoxado da súa circunstancia. Eu xa albiscara ese Carrascal hai catro anos, pero a entrevista era telefónica: a súa voz seguía chegándome rota e as súas citas en inglés alteradas vogalicamente. A cita de hoxe foi en persoa. Ao primeiro, presentóuseme coa máscara: "Veño sen gravata para a foto", laiouse, coma se se esixise unha presenza homologada polo seu tempo en Antena 3. Eu procuraba esoutro Carrascal que intuira tras o arame telefónico. O comezo foi inmellorable, citándome... [Lire la suite]

Por tras da polémica entre Fasero e Reixa hai un cruce de asepsias que me estrana. O expresidente de Agadic atribúe a concesión dunha subvención de 142.000 euros a Filmanova a un automatismo e a SGAE contestou hoxe que a decisión de despedir a Fasero como delegado noroeste foi adoptada "por un grupo de conselleiros", exculpando a Reixa. Cómpre, logo, preguntarse polos modelos xestores das nosas industrias culturais e dos dereitos dos artistas e execuntantes españois: sitúanse entre a máquina e o mando medio, sen que os máximos... [Lire la suite]

    Antón (+7) e mais eu estabamos no sofá mirando Inazuma Eleven despois de xantarmos albóndigas en prebe con arroz. Eu, xa deixando caer a cabeza en dirección á soneca, cando sentín ao capitán dun deses equipos de acción mítica negándose a xogar contra uns rivais ben superiores en forza e perversión: "Nós xogamos ao fútbol para mellorar o corpo e a mente, non para competir con ninguén". Ignoro o que aconteceu despois, pero antes de perderme para un cuarto de hora completo acordei do mociño antifascista asasinado en... [Lire la suite]

Manuel Manquiña pasou por Lugo para falarnos da representación de Días sen gloria do xoves. Entrou á rolda de prensa no seu rexistro cómico, ese que sempre se senten obrigados a amosar os humoristas, coma se a súa vida fose unha tómbola, tom, tom, tómbola de luz y de color. Evitounos, e agradézollo, a ración de humor orgullosamente de derechas, que me empuxa a representarmo acompañado a Bertín Osborne en Vaya par de gemelos en caso de baixa laboral de Arévalo. Recoñezo que Manquiña me interesa cando caricaturiza a Manquiña... [Lire la suite]

Ás veces sinto envexa do meu país de nacemento. Malia que xa son máis de este ca daquel, non deixo de mirar exemplos como Gure Esku Dago (Está na Nosa Man), unha proposta ampla  e ben pensada que se artella sobre o dereito dos vascos a decidir e sobre o dereito de todos os vascos -sexan unicamente vascos, e/ou españois, franceses, navarros- a participar nesa escolla. A idea, interesante, está fundada na proposta de LAB de disociar  os conceptos de cidadanía vasca e pertenza a un hipotético Estado vasco. Unha outra idea... [Lire la suite]

Todo o  que lle interesaba á miña avoa materna eran as treboadas no pazo de Buckingham e a novela negra; británica, a poder ser. De feito, casou cun home delgado, elegante e de ollos claros; cuspidiño en James Stewart. Acertou coas tres cuñadas, que semellaban tres versións clonadas de Agatha Christie. Eu descubrín á autora inglesa na casa da miña avoa. Botaba o Nadal en Bilbao pegado á súa biblioteca persoal: Conan Doyle, Patricia Highsmith, Dassiel Hammet,... Nos veráns, ela pasaba uns meses onda nós en Ribadeo. Daquela... [Lire la suite]

Pedro J. padece unha viuvez que non acaba de asumir. A Sara Montiel aconteceulle: finou Pepe Tous e inventouse relacións de trampantollo con novos para encher a fornela que ocupaba a talla do santo. A Pedro J. morreulle Umbral e quedoulle unha habitación baleira na columna de última. Nani Moretti explicou ese terror irresoluble en La habitación del hijo. Raúl del Pozo sérvelle de caseiro, aténdelle a finca mentres atopa propietario. Del Pozo ten xeito, pero un talento como o do madrileño criado en Valladolid soamente se artella... [Lire la suite]

Xoán Elías Castiñeira faloume hoxe no Círculo das Artes sobre o humanismo amplo de Rosalyn Tureck. Situouma coma contraposta a Glenn Cloud, ao que el admirou cando novo pola súa frescura ao interpretar as Variacións Goldberg de Bach, pero ao que mira coma "un excéntrico mediático cunha imaxe pública calculada". Pensei en Dalí. Castiñeira informoume sobre o rodeo que dera Tureck, usando instrumentos electrónicos e étnicos, para chegar á esencia da música de Bach como independente do instrumento e da sonoridade, como... [Lire la suite]

Antonio Muñoz Molina provocábame un rexeitamento visceral. Os motivos eran tan diversos como evanescentes. A raíz do Príncipe das Letras acordei del. Atopárao o pasado sábado, folleando un Babelia, no Agarimo. Nese 24horas, onde miro adoito con frustración unha copia en vinilo do Sunday at the Village Vanguard de Bill Evans, dei asentadas algunhas razóns da miña desaprobación: a súa falta de sentido do humor, a carraxe que me provocan os intelectuais que nunca dubidan de que todo feito cultural que se produza en España remite a... [Lire la suite]