Archives

Manuel Manquiña pasou por Lugo para falarnos da representación de Días sen gloria do xoves. Entrou á rolda de prensa no seu rexistro cómico, ese que sempre se senten obrigados a amosar os humoristas, coma se a súa vida fose unha tómbola, tom, tom, tómbola de luz y de color. Evitounos, e agradézollo, a ración de humor orgullosamente de derechas, que me empuxa a representarmo acompañado a Bertín Osborne en Vaya par de gemelos en caso de baixa laboral de Arévalo. Recoñezo que Manquiña me interesa cando caricaturiza a Manquiña... [Lire la suite]

Ás veces sinto envexa do meu país de nacemento. Malia que xa son máis de este ca daquel, non deixo de mirar exemplos como Gure Esku Dago (Está na Nosa Man), unha proposta ampla  e ben pensada que se artella sobre o dereito dos vascos a decidir e sobre o dereito de todos os vascos -sexan unicamente vascos, e/ou españois, franceses, navarros- a participar nesa escolla. A idea, interesante, está fundada na proposta de LAB de disociar  os conceptos de cidadanía vasca e pertenza a un hipotético Estado vasco. Unha outra idea... [Lire la suite]

Todo o  que lle interesaba á miña avoa materna eran as treboadas no pazo de Buckingham e a novela negra; británica, a poder ser. De feito, casou cun home delgado, elegante e de ollos claros; cuspidiño en James Stewart. Acertou coas tres cuñadas, que semellaban tres versións clonadas de Agatha Christie. Eu descubrín á autora inglesa na casa da miña avoa. Botaba o Nadal en Bilbao pegado á súa biblioteca persoal: Conan Doyle, Patricia Highsmith, Dassiel Hammet,... Nos veráns, ela pasaba uns meses onda nós en Ribadeo. Daquela... [Lire la suite]

Pedro J. padece unha viuvez que non acaba de asumir. A Sara Montiel aconteceulle: finou Pepe Tous e inventouse relacións de trampantollo con novos para encher a fornela que ocupaba a talla do santo. A Pedro J. morreulle Umbral e quedoulle unha habitación baleira na columna de última. Nani Moretti explicou ese terror irresoluble en La habitación del hijo. Raúl del Pozo sérvelle de caseiro, aténdelle a finca mentres atopa propietario. Del Pozo ten xeito, pero un talento como o do madrileño criado en Valladolid soamente se artella... [Lire la suite]

Xoán Elías Castiñeira faloume hoxe no Círculo das Artes sobre o humanismo amplo de Rosalyn Tureck. Situouma coma contraposta a Glenn Cloud, ao que el admirou cando novo pola súa frescura ao interpretar as Variacións Goldberg de Bach, pero ao que mira coma "un excéntrico mediático cunha imaxe pública calculada". Pensei en Dalí. Castiñeira informoume sobre o rodeo que dera Tureck, usando instrumentos electrónicos e étnicos, para chegar á esencia da música de Bach como independente do instrumento e da sonoridade, como... [Lire la suite]

Antonio Muñoz Molina provocábame un rexeitamento visceral. Os motivos eran tan diversos como evanescentes. A raíz do Príncipe das Letras acordei del. Atopárao o pasado sábado, folleando un Babelia, no Agarimo. Nese 24horas, onde miro adoito con frustración unha copia en vinilo do Sunday at the Village Vanguard de Bill Evans, dei asentadas algunhas razóns da miña desaprobación: a súa falta de sentido do humor, a carraxe que me provocan os intelectuais que nunca dubidan de que todo feito cultural que se produza en España remite a... [Lire la suite]

Xavier Queipo apuntaba onte un intelixente matiz en Facebook sinalando que "[o que acontece en Turquía] é unha proba máis de que o islamismo moderado é un conto. Os estados teñen que ser laicos e non impor as súas ríxidas e tantas veces absurdas conviccións relixiosas ao pobo. Quen queira seguir os preceptos do Corán, da Biblia, da Tora ou dos manuais de Pol Pot que os siga mais que non os impoña aos demais". Lendo, e concordando, lembrei o libro La libertad según Hannah Arendt (Tandem Edicións), de Maite Larrauri, onde se... [Lire la suite]

O propietario do restaurante no que xantamos desenvolveu en menos dun tres minutos o discurso cínico de tanto pequeno empresario español. Comezou dando lategazos contra o variado e surtido sistema de subvencións que se expanden a "todo o que non que non queira traballar e que pagamos os que traballamos". Hai anos, cando abondaba con saber asinar para recibir cartos públicos, concordaría con el. Agora, as axudas van revestidas de esmola e afectan á dignidade dos beneficiarios. O segundo argumento que bradou é que "neste país... [Lire la suite]

Temos unha tendencia equivocada a ler as memorias coma se fosen biografías. A min pasoume con ‘Amada liberdade’ (Xerais), o libro de Fernando Pérez-Barreiro Nolla. A súa biografía é tan motivadora que foi decepcionándome consonte avanzaba o volume. As primeiras cen páxinas, onde traza os peculiares personaxes da súa árbore xenealóxica (co pai publicando esquelas dos mortos locais asasinados por Drake ou o tío eremita horrorizado cando lle anuncian que o sobriño vai vivir a Inglaterra) parecen unha revisión paródica de Valle-Inclán.... [Lire la suite]

Acordei imaxinando que farán José Luis Méndez e Julio Gayoso este sábado pola mañá, cal será o seu ocio bizantino. Seguía onte lendo a Julien Gracq, A lo largo del camino (Acantilado). Xanta co seu amigo Ernst Jünger, o feroz autor de Tempestades de acero (Alianza). Gracq quita conversa sobre a ameaza dunha guerra entre a súa Francia e a Alemaña do seu comensal agardando, cando menos condescendencia cínica. Infórmao da manifestacións dos pacifistas galos, que me lembraron as protestas preferentistas. Jünger amósase tan altivo... [Lire la suite]