Archives

A SEMANA EMPEZOU con optimismo optimismo desbordado en Ferrol. A cidade está en concurso de acreedores emocional dende o desgüace felipista, pero, lonxe de resignarse, os seus cidadáns soñan improbables. Liberados do pudor, contan as fantasías nocturnas ao día seguinte en roldas de prensa. Shakespeare advirtiu de que «somos da materia dos soños» antes de poñer a Hamlet a manter conversas enfermas de pasado e ira co espectro do pai. Jorge Suárez creou unha praza funcionario municipal encargado de soñar logo de facerse coa alcaldía. O... [Lire la suite]

O COMENTARIO xurdiu xantando cocido o Luns de Carnaval. Alguén, sentado a un extremo da mesa longa comentou a Cuaresma de antes, cando todo pracer quedaba afeado pola convicción de que Cristo morrería necesariamente. No outro lado, houbo quen lembrou un cura de Ribadeo. Baixou a voz, inclinouse sobre a mesa e revelou: «Don Enrique era camareiro secreto do Papa». Despois incorporouse xocosamente para cantar un ferrete que compuxera algún malicioso local no convencemento de que Don Enrique lograra a dignidade «pola graza de Franco».... [Lire la suite]

ÉRASE UNHA VEZ un país moi lonxano no que un rei coordenaba a actividade parlamentaria ante a incapacidade dos partidos para formar goberno... Bah! Ese conto non me gusta. Voulles contar outro. Unha noite de néboa camiñaba por Santiago. Para ver Eyes wide shut nun cinema tivera que desprazarme dende Lugo á capital. Cruzaba Praterías en dirección ao aparcadoiro, cando se me atravesou unha figura alta vestida de negro, cun sombreiro milanés do século XVIII e a cara escondida por unha máscara de antroido veneciano tan cursi como todas... [Lire la suite]

A MIÑA TENSIÓN arterial volveu ao rego o pasado luns. Para logralo, movín tanto as pernas coma Chuck Berry coa súa guitarra sobre o escenario. Como me aburren as actividades mecánico-deportivas, coloco unha bici estática diante do televisor para pedalear. Nesa noite estiven mirando House of cards. Nada como escoitar as frases de Francis Underwood, un político ambicioso que actúa con crueldade macbethiana: «A morte e o sono poñen os homes de costas»; nunha situación de debilidade, enténdase. Para distraer as punzadas nas... [Lire la suite]

HAI ANOS achegueime a uns metros do poder. Eu vexo o poder como o Duque de Saint Simon vía a Luís XIV, sobre que escribiu que «irradiaba a mesma maxestosidade coa súa bata de vestir que cando dirixía a súas tropas dacabalo do seu corcel». Como legado da súa grandeza deixou o Palacio de Versalles.Aproveitei unha visita de Aznar a Lugo para achegarme ao poder. O daquela presidente do Goberno español voou dende La Moncloa nun helicóptero, o Air Force One de Cuatro Vientos, para amosar maxestosidade. O aparello pousou nun dos outeiros... [Lire la suite]

Dositeo é o galego que aínda ten fe no país. Ben, non é o único. Tamén están Yolanda Díaz e os outros cinco deputados de En Marea. O día no que se constituíu o Congreso puxeron cara do grupo parlamentario propio que non lograran constituír. Posaron para unha cámara en diferentes lugares do hemiciclo. Estaban todos xuntiños cos ollos brillando de fascinación e coas carteiriñas marróns brillando de crema para coiro. Parecían estudantes da UNED Senior na apertura do curso, parecía que viñesen de coñecerse en persoa tras meses de... [Lire la suite]

ESTES DÍAS frecuento literatura triste. O mes amenceu chuviñento. O ambiente era pouco propicio para ler Os sotos do Vaticano, a novela de André Gide sobre un dandi anarquista que asasina por estética, por molestar á burguesía. Cando menos, logrou que o escritor Paul Claudel, que viña de converterse emocionadamente ao catolicismo, deixase de consideralo amigo.Optei por algo máis solemne: Epístola aos colonenses, de San Paulo. Ese texto ten un carácter admonitorio que me lembrou o artigo que enviou Francisco Rodríguez aos seus... [Lire la suite]

Lemmy Kilmister era un hombre elegante. Aínda que debamos considerar a elegancia nos parámetros de estética negra, patilleira e encoirada do heavy metal. Pero era innegablemente elegante, malia a súa a súa estética querente do nazismo. A morte do líder de Motörhead comezoulle en xullo, cando baixou do escenario do festival Resurrection Fest de Viveiro e acabou o seu traballo o sábado da semana pasada. Faleceu aos 74 anos como consecuencia dun cancro que o comiscou de xeito tan brutal e veloz como a súa música que se lle presentara,... [Lire la suite]

Miguel Anxo Fernán Vello está na Semana Fantástica. A investigadora Teresa Seara presentou unha tese sobre a súa obra a uns días de ter gañado o Premio Afundación. Pero Fernán Vello ten a singular rutina de gañar cartos e prestixio coa poesía. O luns pasado, cando o Congreso dos Deputados se transformou no Avispeiro dos Balcáns, chameino para felicitalo porque fora elexido polo terzo provincial de Lugo. Teño moitas dúbidas de que sexa o mellor destino para un escritor. A oratoria parlamentaria española envilece o estilo literario... [Lire la suite]

O ROCK GALEGO anda nos estertores. Quedan os últimos xubilados de Filipinas, señores en idade de deixarse conducir polo Sergas a Benalmádena. Todos vostedes a coñecen a Yosi, o líder de Los Suaves, 67 anos, capricornio, ourensán. Aínda que non saben quen é Yuma, «o último hippie», 76 anos, acuario, ribadense. Yuma exhibe unha pel suave e fresca porque foi feliz cada día da súa vida. Non deixou que o traballo lle murchase a flor que nos nace cada mañá e que o resto non acertamos a coidar para que non seque. Comeu e durmiu... [Lire la suite]