Archives

OS NORTEAMERICANOS son eficaces clasificando a carencia de talento. No canto de dicir que o mérito dunha persoa é xenético, que é un fillo de, póñenlle junior tras o nome mundano; como a Frank Sinatra Jr. Nunca me cadrou compartir escenario en Las Vegas. Soamente o vin unha vez botando unha partida de cartas con varios mafiosos na serie Los Soprano. Manexaba a baralla coa pistola no sobrazo, coma uns amigos que tiña o pai. A cabeza de Sinatra Jr. estaba moldeada coa harmonía da cabeza de Sinatra Sr., herdara os ollos azuis... [Lire la suite]

TODOS COMETEMOS erros baixo a influencia do amor. Se non fose polo cegamento que produce, Camilo José Cela non tería abandonado a súa fundación —cos seus 45.000 volumes e unha escollida mostra de obxectos persoais— ao entendemento e capricho de Marina Castaño.Os delirios de Thomas de Quincey cando consumía opio devolvíanlle a Ann, unha rapaza  da que namorou ao chegar a Londres. Un domingo de chuvia perdeuna de vista por sempre xamais, pero nunca esqueceu a invernía na que durmiron abrazados para combater o frío feroz que... [Lire la suite]

    ESTA SEMANA non houbo mañá na que espertase axitado. Cedo, por volta das seis da mañá. Quedei trastocado polo pasamento de Renato Bialetti. Máis ca morte en si, decepcionoume a nula atención dos medios españois. Houben de lelo en Il Corriere della Sera. A páxina completa, claro.Como non acougaba na cama, día tras día erguínme para tomar un café da miña Moka Express. Teño estima a esa cafeteira. Collín un voo de Ryanair no Nadal de 2014 para viaxar a Roma. Entrei nunha tenda pequena e escura da Via del Corso, unha... [Lire la suite]

O MÉRCORES baixei ao Club Fluvial tras cinco días de nadar nunha aplicación do móbil. Fun andando, polo que aproveitei para escoitar O ocaso dos deuses, unha desas óperas grandilocuentes de Wagner, e ler o blog O Porto dos Escravos, de Mario Regueira. Supere vostede a miña pedantería.Na entrada Rúa Álvaro Cunqueiro, Regueira encadea argumentos para demostrar que Cunqueiro era tan conservador como un xeneral prusiano. Acepto que Cunqueiro era, un nostálxico da propiedade rural e diletante sustentada por labregos. Sei que era un... [Lire la suite]

A SEMANA EMPEZOU con optimismo optimismo desbordado en Ferrol. A cidade está en concurso de acreedores emocional dende o desgüace felipista, pero, lonxe de resignarse, os seus cidadáns soñan improbables. Liberados do pudor, contan as fantasías nocturnas ao día seguinte en roldas de prensa. Shakespeare advirtiu de que «somos da materia dos soños» antes de poñer a Hamlet a manter conversas enfermas de pasado e ira co espectro do pai. Jorge Suárez creou unha praza funcionario municipal encargado de soñar logo de facerse coa alcaldía. O... [Lire la suite]

O COMENTARIO xurdiu xantando cocido o Luns de Carnaval. Alguén, sentado a un extremo da mesa longa comentou a Cuaresma de antes, cando todo pracer quedaba afeado pola convicción de que Cristo morrería necesariamente. No outro lado, houbo quen lembrou un cura de Ribadeo. Baixou a voz, inclinouse sobre a mesa e revelou: «Don Enrique era camareiro secreto do Papa». Despois incorporouse xocosamente para cantar un ferrete que compuxera algún malicioso local no convencemento de que Don Enrique lograra a dignidade «pola graza de Franco».... [Lire la suite]

ÉRASE UNHA VEZ un país moi lonxano no que un rei coordenaba a actividade parlamentaria ante a incapacidade dos partidos para formar goberno... Bah! Ese conto non me gusta. Voulles contar outro. Unha noite de néboa camiñaba por Santiago. Para ver Eyes wide shut nun cinema tivera que desprazarme dende Lugo á capital. Cruzaba Praterías en dirección ao aparcadoiro, cando se me atravesou unha figura alta vestida de negro, cun sombreiro milanés do século XVIII e a cara escondida por unha máscara de antroido veneciano tan cursi como todas... [Lire la suite]

A MIÑA TENSIÓN arterial volveu ao rego o pasado luns. Para logralo, movín tanto as pernas coma Chuck Berry coa súa guitarra sobre o escenario. Como me aburren as actividades mecánico-deportivas, coloco unha bici estática diante do televisor para pedalear. Nesa noite estiven mirando House of cards. Nada como escoitar as frases de Francis Underwood, un político ambicioso que actúa con crueldade macbethiana: «A morte e o sono poñen os homes de costas»; nunha situación de debilidade, enténdase. Para distraer as punzadas nas... [Lire la suite]

HAI ANOS achegueime a uns metros do poder. Eu vexo o poder como o Duque de Saint Simon vía a Luís XIV, sobre que escribiu que «irradiaba a mesma maxestosidade coa súa bata de vestir que cando dirixía a súas tropas dacabalo do seu corcel». Como legado da súa grandeza deixou o Palacio de Versalles.Aproveitei unha visita de Aznar a Lugo para achegarme ao poder. O daquela presidente do Goberno español voou dende La Moncloa nun helicóptero, o Air Force One de Cuatro Vientos, para amosar maxestosidade. O aparello pousou nun dos outeiros... [Lire la suite]

Dositeo é o galego que aínda ten fe no país. Ben, non é o único. Tamén están Yolanda Díaz e os outros cinco deputados de En Marea. O día no que se constituíu o Congreso puxeron cara do grupo parlamentario propio que non lograran constituír. Posaron para unha cámara en diferentes lugares do hemiciclo. Estaban todos xuntiños cos ollos brillando de fascinación e coas carteiriñas marróns brillando de crema para coiro. Parecían estudantes da UNED Senior na apertura do curso, parecía que viñesen de coñecerse en persoa tras meses de... [Lire la suite]