Archives

    A década que pasei polo sistema educativo franquista e pola inercia científica dos anos posteriores aprendeume unha Historia tan inzada de verdades consolidadas, tan debedora dun acriticismo, tan ranciamente castelanista e tan luxada de vinganzas, racismo e sangue que me inocularon unha prevención a respecto de que todo o que roce a palabra España. Unha vez deconstruído ese adoutrinamiento máis propio dun fortín en territorio comanche ca dunha proposta educativa que proxectase unha idea racional de nación emprendín o... [Lire la suite]

  Isto é unha reprodución da vella pregunta que lle espetas aos fillos nos esporádicos actos de indisciplina: "Que foi? Non entendes o galego?" Os pais da patria empezaron faltando en 1978: equiparan Catalunya con La Rioja e outros parques temáticos de non máis recente alumamento. Suma e segue. En 2010, doce xuíces len con miopía centrípeta unha reforma estatutaria votada favorablemente por ducias de milleiros de cataláns. Doce contra a multitude, coma nas películas de John Wayne. O modelo amplificado, adulto e sensato... [Lire la suite]

  O mito que perseguín hai unhas noites foron estrelas caendo no ceo negro, coma un decorado teatral sometido ao caos. Antón armouse de telescopios e prismáticos, armas exentas de permiso, contra a medianoite. Quero ver a Osa Maior, advertiume con esa seguridade coa que soamente un neno de seis anos pode falar a respecto dunha materia sobre o que armou unha idea aproximada. A adolescencia é o limes no que sentimos reparo en opinar sobre un tema virxe. Todo o que sei sobre estrelas abrangue dende a prestixiada autoconfianza da... [Lire la suite]

  As voces e os motores formaban un lameiro de son desagradable. Soamente eran as seis da maña -aínda eran as seis da maña- na rúa de Galicia. Uns rapaces saídos do armario desacompasado de CR7, aos que ría unha moza que trataba de superar a candidez e os defectos enrolando a camiseta por riba do bandullo, argallaban nun deses coches vermellos co volante alto que braman coma formigoneiras avariadas. De mañá, cando saín camiñar a iso das oito, aínda non deran amañado de todo o seu misil terra-aire. Colocaban as pegatinas... [Lire la suite]

UNHA SEÑORA muda os ollos tolamente a teclados de calculadoras para falarme sobre cantidades de billetes a montes e moreas entregados en templos que prenderían unha boa lumeira no Ceo.  A noite serve para que o día se recompoña e volva transcorrer. Todo ou nada pode cambiar na mañá seguinte, pero hai ambiciosos que pensan que as débedas empezan a pagarse en despachos divinos e que alí comezan as xestións para os empregos. Photo: Horn & Hardart, Lexington Avenue (1954-55) William Klein

  Sucedéronse varios días escoitando a caneiros defendendo na radio a xestión do presidente. O seu armario de argumentos está pechado pola chave de que reordenou o balance económico. Innnegable. Pero deixaron as portas por abrir. Unha parella ideolóxica dunha tertulia enconmendábase de par á natureza unha e trina da divinidade. As monxas que me formaron convencíannos de que a comprenderíamos ao chegarmos ao Ceo: "puxo en marcha máis proxectos ca o acordo con México e seguro de que o detalla polo miúdo cando chegue o momento",... [Lire la suite]

Esta tarde conducín de Lugo a Santiago. De camiño, nun bar anunciado discretamente cunha luz vermella, vexo unha bandeira bicolor pendurada. As consideracións son dúas: esa caste de símbolos anuncian asemade outras institucións de non menor asento na sociedade e, probablemente, ningunha das rapazas que traballa dentro dispoña da documentación que lles permita identificarse legalmente coa enseña. Photo: American flag in leather (Buffalo NY, 2010)Artsy, Photography

  Todas as mañás bótome a pasear ao sol de Lugo para sentirme rico grazas á caloriña que me dá no peito. O percorrido é aleatorio, pero invariablemente pasa pola Praza do Campo, o espazo triangular máis bonito do planeta. Préstame sentir o burbullo da fonte. Esta mañá escoitei o burbullo dun vello desdentado, desafeitado e ostentosamente borracho asomado á fonte de san Vicente Ferrer. Usaba o índice coma un punteiro láser para indicarlle buscas no interior a outro máis novo, tan inaxeitadamente abrigado coma el. O segundo... [Lire la suite]

  Cando imaxino o futuro dos meus fillos, sempre me aparecen transformados fisicamente por un par de décadas e falando linguas estranxeiras. Na proxección involuntaria de imaxes futuras adoito imaxinalos en Londres, en Berlín ou en cidades a unha hora de voo de extrema Europa, que escribiría Claudio Rodríguez Fer. Tínxeme de tristeza non ensoñalos no meu país, pero esas visións nunca collen forma. Supoño que teño interiorizado que eles, e outros rapaces cun certo abano de posibilidades, non van contribuír a que Galicia... [Lire la suite]

  A Peter O'Toole prestáballe asistir ás carreiras de cabalos cando xa renunciara a vivir durante dous anos para ser Lawrence de Arabia. O actor botara a infancia miserable correndo a galope canda o seu pai, que vivía de manexar cartos alleos en hipódromos. Escapaban de persoas que lles confiaran os cartos para que lles fisexe apostas preferentes. Ás veces, gañaba "e a casa era o Paraíso", pero ás veces erraba no diagnóstico e non lle abondaba para pagar o comprometido. Debía ausentarse daquel hipódromo durante meses. Por iso,... [Lire la suite]