Archives

    UN SEÑOR DE BARBA que sorrí maliciosamente e máis eu sentamos de fronte no traballo. Non hai día que non lle reitere o chiste gastado: «E ti, vés moito por aquí?» «Entre comidas», contesta Elías Ferreiro con paciencia de bedel de instituto. Esa humorada acórdame Entre comidas, o libro no que o xornalista Abott Joseph Liebling rememoraba en The New Yorker comidas da súa estadía en París en 1926, cando tiña 22 anos. Fillo dun comerciante de peles de Nova York, Liebling convenceu ao pai para mellorar os seus... [Lire la suite]

    Cada persoa vai construíndo o seu país. Avanzamos cara a territorios ideais porque a curiosidade é o combustible máis barato antes de impostos. Os colectivos tamén viven colocando laxes para empedrárense o camiño. Mesmo ás veces meten un acelerón na xeira e se concentran en mitos, costumes e gañancias que os identifican para desenvolver toda a súa potencialidade nacional. Cataluña escapa asustada e corre ilusionada. Nada novo. Todo nace para morrer, os estados tamén. Irá para un ano que eu camiñaba polas amplas salas... [Lire la suite]

  Mario Conde asimilou poucas esencias galegas. Alguén debeu bisbarlle que en terra de lobos, ouvea coma todos e botouse a falar en pailán para presentar a súa candidatura á Xunta. Para a miña sorpresa, a súa pratea non percibiu a envoltura cómica do acto. O tudense abaixou o volume e a intelixencia a susurro, salpimentando o noso acento. Mario Conde ten espírito de director de sucursal: o cliente leva razón en calquera asunto en tanto asine o contrato blindado. Escoitándoo minguou a miña crenza elevada no dereito de... [Lire la suite]

  Habito casas ás que nunca acudín. Son fogares de Inglaterra, Alemaña ou Dinamarca. Os seus propietarios son persoas que visitaban a praia ribadense das Illas, que ten unhas formas rochosas ben curiosas. Permite abrigarse desa sensación de primeiro día de rebaixas que agonia As Catedrais dende que os estamparon en cartelería de Galicia por todo o mundo. Dei entrado en todas esas salas de estar a través da miña imaxe multiplicada en fotografías e vídeos super 8. Naqueles primeiros 70, as cámaras non eran tan populares como... [Lire la suite]

  As terrazas teñen un aura de inspiración para os escritores. Unha boa parte da literatura norteamericana do século XX manou das terrazas cafés parisinos, que son incómodas polas mesas que non superan en tamaño ás bandexas dos camareiros e por estar expostas á intemperie que representa o roce dos viandantes. Como contaba o maledicente Saul Bellow ao seu editor (Cartas, Alfabia) os estadounidenses acudían á capital francesa na procura de inspiración “malia que non len libros franceses, falan mal a lingua e nunca están a soas... [Lire la suite]

  Kant pediu ao teólogo medieval San Anselmo de Aosta que acougase no seu entusiasmo. Este último formulara a teoría de que, se Deus posuía todos os atributos positivos, tería que posuír o de existir para ser perfecto. Logo, Deus existía por definición. O pensador do século XVIII veu refutarlle que el podía decidir que, se sentía peso no seu peto dereito e ser rico era algo positivo, o seu peto debería estar cheo de táleros. A proba era igual de fiable en tanto en canto non metese a man no peto para experimentar a decepción.... [Lire la suite]

    A década que pasei polo sistema educativo franquista e pola inercia científica dos anos posteriores aprendeume unha Historia tan inzada de verdades consolidadas, tan debedora dun acriticismo, tan ranciamente castelanista e tan luxada de vinganzas, racismo e sangue que me inocularon unha prevención a respecto de que todo o que roce a palabra España. Unha vez deconstruído ese adoutrinamiento máis propio dun fortín en territorio comanche ca dunha proposta educativa que proxectase unha idea racional de nación emprendín o... [Lire la suite]

  Isto é unha reprodución da vella pregunta que lle espetas aos fillos nos esporádicos actos de indisciplina: "Que foi? Non entendes o galego?" Os pais da patria empezaron faltando en 1978: equiparan Catalunya con La Rioja e outros parques temáticos de non máis recente alumamento. Suma e segue. En 2010, doce xuíces len con miopía centrípeta unha reforma estatutaria votada favorablemente por ducias de milleiros de cataláns. Doce contra a multitude, coma nas películas de John Wayne. O modelo amplificado, adulto e sensato... [Lire la suite]

  O mito que perseguín hai unhas noites foron estrelas caendo no ceo negro, coma un decorado teatral sometido ao caos. Antón armouse de telescopios e prismáticos, armas exentas de permiso, contra a medianoite. Quero ver a Osa Maior, advertiume con esa seguridade coa que soamente un neno de seis anos pode falar a respecto dunha materia sobre o que armou unha idea aproximada. A adolescencia é o limes no que sentimos reparo en opinar sobre un tema virxe. Todo o que sei sobre estrelas abrangue dende a prestixiada autoconfianza da... [Lire la suite]

  As voces e os motores formaban un lameiro de son desagradable. Soamente eran as seis da maña -aínda eran as seis da maña- na rúa de Galicia. Uns rapaces saídos do armario desacompasado de CR7, aos que ría unha moza que trataba de superar a candidez e os defectos enrolando a camiseta por riba do bandullo, argallaban nun deses coches vermellos co volante alto que braman coma formigoneiras avariadas. De mañá, cando saín camiñar a iso das oito, aínda non deran amañado de todo o seu misil terra-aire. Colocaban as pegatinas... [Lire la suite]