Archives

A ESTAS ALTURAS tanto me ten a verdade. Prefiro as mentiras bonitas. Unha xitana setentona que viste enxoival de loito e lanza unha ollada perita en fauna humana chámame «guapo» na porta do Gadis. A seguir, pídeme leite para os netos. Eu cómprolle varias caixas do leite máis branco e saboroso. Fágoo, sobre todo, porque hai trinta anos que unha muller non me lanza un piropo desa envergadura.A felicidade e a verdade non son vías de ferrocarril que avancen paralelamente. Félicité, a criada do relato Un corazón sinxelo, de Flaubert,... [Lire la suite]

UNHA VEZ LERA que o editor pontevedrés Sabino Torres almorzaba cegándose as vistas bonitas e luminosas da Caeira. Quedei con esa imaxe, porque me resultou extravagante, a chamada de atención que esperaría dun poeta menor e calvo. Debín de lelo nunha entrevista que lle fixo Belén López para o Diario de Pontevedra en 2014. Belén López pregunta sempre cun instinto rítmico e unha modulación do ton que envexo. Volvín a esa entrevista pola morte de Torres. Ese costume de lobo estepario que tiña o editor estaba motivada. «Para almorzar... [Lire la suite]

A ESTA ALTURA desa superprodución fílmica que é o Día das Letras Galegas coñezo as escenas de memoria. Como hai tantos lucenses que escribiron ben e outros que o fixeron decentemente teño asistido a unhas cantas celebracións. Non me queixarei. Divírteme. Hai rutinas que se repiten cada 17 de maio, cando conflúen no lugar sinalado pola providencia da Real Academia Galega os donos da cultura e os detentadores do poder cultural, que case nunca son os mesmos. Asisten amigos, admiradores e sentidores do homenaxeado. Asisten veciños... [Lire la suite]

  Galicia vén de superar a súa maior crise cultural. Pese a que os madaríns estaban en Bos Aires e os apóstoles, en Michigan, as bibliotecas e os Burger King seguiron funcionando. Os devotos da cultura galega pasamos quince días de desasosego. Os cinco mandaríns que enfían e desafían todo congreso, debate ou publicación desapegaran da Lavacolla para saciar con garrafas a sede de coñecemento sobre Galicia que percorría inconsolable a Feira do Libro de Bos Aires. Ao tempo, a nosa ducia de apóstolos collera rumbo ao norte... [Lire la suite]

Blanco Amor era un comedor entregado de iogures Danone. «Iogures deses que non tiñan sabores e traían cromos do Mundial 82», segundo lle escoitei a Manuel Baltar. O martes asistín a un acto xornalístico en Ourense. O presidente da Deputación volveu citar a Chesterton. Ten ese rutina bonita, como a xente que compra fío dental e se atreve a darlle uso. Chesterton resulta pesadamente católico e brandamente piadoso para o meu gusto literario. Hai que ter a mesma dóse de soberbia que de retranca para escribir: «Se non houbese Deus non... [Lire la suite]

O REGALO institucional de Mariano Rajoy a Carles Puigdemont foi un facsímile da segunda parte de El Quijote. En realidade, non era un agasallo do presidente español ao presidente catalán como deferencia por visitalo na Moncloa, senón unha figura literaria. Diría que un retruécano. Consiste en la reordenación dos elementos dunha oración na seguinte. Por exemplo: «Cataluña nunca será independente porque nunca permitiremos un referendo e nunca habrá un referendo en Cataluña porque non permitimos a independencia». Como proposta... [Lire la suite]

GALICIA TEN AS súas cousas. Pode enxalzar un futbolista da Bundesliga porque os pais son galegos e, asemade, ignorar un catedrático na Universidade de Munich. Alleo a ese desprezo, Xosé Manoel Núñez Seixas vén de publicar un ensaio sobre a División Azul, Camarada Invierno (Crítica). Sei dese corpo expedicionario polo meu pai, que me contaba vivencias do seu irmán Juan na fronte rusa. Ao meu tío espantáballe revivir o frío, a fame e o medo dese tempo. Porén, cando viña comer na mesa veraniega do xardín, aprendíanos palabras en... [Lire la suite]

FERROL É UNHA cidade que me desconcerta. Para Galicia é coma Alaska para os Estados Unidos: un accesorio territorial sen función concreta. A última actividade cultural que cruzara a ponte das Pías fora a man de pintura que lle deran no 2000 á estatua na que Franco cabalgaba pola Historia sobre a praza de España. A crueldade máxima contra a escultura equestre de Coullaut Varela, inspirada —diría eu— na que ten Marco Aurelio sobre a Cuíña Capitolina de Roma, non foi a nocturnidade nin a clandestinidade, nin a violencia. O máis... [Lire la suite]

Cada vez que saio da casa consulto no móbil a dirección do aire. Non vaia ser que sopre Nordés, que en Ribadeo consideran o primeiro vento que saíu da Caixa de Pandora. Temo que, un día, o Nordés traia unha refolada de Félix de Azúa que me envíe a un posto de pescado. Se unha exestudante de Filosofía con boas calificacións, como Ada Colau, «no está capacitada para gobernar a cuatro millones de habitantes», menos estou eu para destripar unha pescada ou filetear unha robaliza. Prefiro ser prudente: coller o papeliño e agardar... [Lire la suite]

A POUCO ESTIVEN de deixar en branco esta crónica sobre a deriva cultural do país durante cada semana. Despois reparei en que mandar a imprenta unha páxina en branco suporía imitar os xornalistas futbolísticos cando contan o partido de dous equipos ansiosos dun empate na última xornada de Liga. Sería irresponsable. A actividade de Galicia no ámbito cultural converteuse nun bucle de lembranzas que avanza de Día das Letras a Día das Letras. Esta semana tivemos por maiores novidades varias presentacións de libros sobre Manuel María e a... [Lire la suite]