Archives

A democracia provoca unha leve inseguridade nos españois. Prefiren que alguén decida por eles o nome do adestrador, para que, transcorrido o tempo das análises e os visionados, este lea en voz alta a lista de ministros convocados. Villarato, disque. Aznar deixou en 2003 que a súa soberbia dominase ese corpus inescrutable que son "os intereses de España" dixitalizando a Mariano Rajoy como director deportivo para un partido que estaba gañado. Despois, o lameiro de imprecisións retortas sobre a Guerra de Irak e o 11M impediron o... [Lire la suite]

TODOS sabemos o que é a prima de risco, un foguete de feira que miramos subir e subir entre as nubes. Ascende ata unhas alturas nas que o ceo limita co Ceo. Acabamos por deixar de albiscar a varela dando por suposto que ascende en modo infinito. Ese coñecemento fainos constatar que estamos no ollo dun caos que non para de xirar, pero tamén temos unhas endorfinas que nos axudan. A escritora irlandesa asentada en Nova York Maeve Brennan contaba que gardaba un ladrillo no hotel no que vivía por se se producían disturbios. «E se os... [Lire la suite]

AS DECISIÓNS tómanse por un motivo. Escuro, indescrifrado; pero todo responde a unha pregunta. A natureza subordinada da TDT marca que cada cadea deba buscar o seu espazo. Intereconomía procurou un público español, católico, heterosexual, bebedor de Ribera del Duero e conservador. O perímetro do target estaba marcadamente delimitado. Sabían a quen falaban e todos os programas da cadea apuntaban na mesma diana. Contra Zapatero viviron por riba das súas posibilidades televisivas porque abriron o paraugas do revés para recoller o... [Lire la suite]

Si, está ben que ascenda o Deportivo e agardo a que o Celta suba canda el o domingo. Está ben o orgullo de Pemex, por moito que empuxe a Pachi Vázquez ao páramo da desconfianza. O fútbol pode servir para axitar as moléculas da estima nacional, os contratos Feijoo-México para prender algúns lumes de actividades nesta longa avenida na que se van apagando unha farola tras outra nunha poda lumínica que apunta a non ter paradura. "Cada xeración debe afrontar a súa propia cegueira", condeanos André Glucksmann. Aco estamos nós, afrontando... [Lire la suite]

Comecei a escribir a miña biografía en 2002. O meu pai viña de chamarme por teléfono. A súa voz chegábame derrotada e áspera, recendía a morte no sentido agarimoso de descanso. El nunca chamaba a ningún dos seus cinco fillos porque respondía ao modelo do seu tempo: as relacións intrafamiliares eran algo asignado ás mulleres. Tampouco é que se despreocupase. Logo de que a miña nai colgase o teléfono requeríalle as novas. Aquela noite marcara no supletorio porque eu cambiaba de piso. Quería saber os detalles da mudanza, o xeito no... [Lire la suite]

Mr. Brainwash érame un nome descoñecido. Un murmurio sobre un documental seguindo a Bansky soábame, pero non os relacionaba. Cando aínda non era Mr.Brainwash, atopábase varios niveles por baixo, no de Thierry Guetta, un francés que se deslocara ás megaurbes de Estados Unidos cunha cámara de vídeo para gravar grafiteiros traballando. O seu éxito daquela consistiu en que o encarapuchado e escuro Bansky lle permitise achegarse a el e mesmo filmalo no seu obradoiro. Thierry rexistraba dun xeito continuo e irracional cada intre da súa... [Lire la suite]

A DIFERENZA entre ovos brancos e morenos ocupoume ben de horas hai uns anos. Mesmo teño comprado unha ducia de cada cor para tratar de concretar as diferenzas de sabor, texturas, cores e tempos de cocción. Máis ou menos coma Nathan Myhrvold para facer o libro Modern Cuisinist. Convertín a cociña nunha estación de tren británica na que os afeccionados ao trainspotting van anotando os tempos de partida e chegada dos trens. Xa saben un caderno e un cronómetro, soamente me faltaba un deses arco iris que usan os pintores para decidir... [Lire la suite]

Eu son do Athletic de Bilbao por ósmose. Nunca titubeei niso. Os meus avós por ambas as partes seguían a ese equipo. Os meus pais, tíos, curmáns e máis os meus irmáns profesaban a mesma certeza. Afortunadamente non somos existencialistas como os do Atlético de Madrid, polo que nunca faremos un anuncio cun fillo que cuestiona asuntos que se dan por certidumes. Os bilbaínos somos do Athletic per se, aínda que logo lle poidamos engadir fachenda ridícula e autoparodia escarnizante. O fútbol non me atrae nin un terzo do que lle apaixoaba... [Lire la suite]

PEDRO COMPROU un Renault Clío de segunda man. Aínda comezando maio subiu ata o cumio dos 80 anos. Dende que mercou o coche, érguese polas mañás, prepara un café e senta na entrada da casa. Enfronte está o alpendre no que garda o automóbil. Sonia anda apurando a trintena. A primeiros de mes, segundo cobra, merca uns zapatos da talla 40. Volve a casa para pasealos diante dun espello de corpo enteiro que ten no dormitorio. Carlos é xuíz que traballa arreo: media semana en Madrid e a outra en Puerto Banús. Rodrigo estaba empregado nun... [Lire la suite]

O que si fixen moito é ler a Biblia. De atrás para adiante nun par de voltas, pero por fascículos e deténdome nas esceas máis espectaculares moitas máis. Daquela, de neno, estaba convencido de que as Sagradas Escrituras eran coma os puntos de Spar que pegaba a miña nai no álbum para que cambialos por unha cafeteira italiana ou unha batidora. A máis lecturas, máis posibilidades de salvación. Arder no Inferno era unha desgraza que Hollywood me presentaba coma terrible coas súas películas sobre a Inquisición española. Sor Rosario, unha... [Lire la suite]