Archives

Botei estes días cunha tos seca e de orixe indeterminada que coido para que non empeore porque iso suporía enfrontarme aos refugallos dun sistema sanitario que defendía argumentaria e casuisticamente cando debatía cun amigo que confunde militar en UPyD con ser liberal. Quéroo tanto como se fose coherente. Reparaba onte, regresando dunha diada en Ribadeo cara a Lugo, en que o sistema sanitario son desgrazas que nos pasan por vivir no Reino de España, moi botados das últimas estremeiras do Heiliges Römisches Reich, ese... [Lire la suite]

Cando estou en Barcelona, leo La Vanguardia. Cando non estou en Barcelona, que vén sumando 361 días cada ano, leo La Vanguardia. La Vanguardia, como todos os diarios ben estruturados, ben escritos e ben amenos, hai que lela en papel; pero non sempre a dou atopado. Aínda que soamente sexa por La Contra, paga pena. Hai un par de semanas estiven en Barcelona, botando uns días en L'Eixample, un barrio limpio, de rúas anchas e arboradas, con negocios sofisticados tanto de hostalería como de complementos de roupa, deseño ou libros... [Lire la suite]

"ANTES HABÍA outro respecto", enfadábase a miña avoa materna pensando no PNV no que ela militaba dende a maioría de idade ata que Franco lle enconmendou desembrutecer nenos nunha erma serra andaluza de altramuces e auga carrexada en burros. A miña avoa, Aurora Zaldibar, comparaba os politicamente felices anos 30 anteriores ao ditador ferrolán cos arricados cambios de parella de Juan Mari Bandrés tras a recuperación da civilización. Antes había outro respecto e un comunista novo viaxaba dende Nova York a México DF para coñecer a... [Lire la suite]

Cada vez que vou a Barcelona visito o mercado de La Boqueria, unha praza cuberta realizada en ferro en 1914 en Las Ramblas nun espazo de venda hortelá dende 1836. Nunca merco nada dentro, porque é todo tan belo e aseado que me dá a sensación de ir comer o ‘David’ de Michelangelo ou algo así de natureza caníbal. E comer é un acto reversible, mesmo comer beleza.  Con todo, fago un demorado percorrido por cada corredor que separa as ringleiras de postos. Na última volta, hai quince días, acordei a confianza nos ovos da miña nai.... [Lire la suite]

O escritor esloveno Vladimir Minác pregúntase nunha reflexión de 1968 'Onde están os nosos castelos?' Castelos no seu país, hainos. Son esveltos, orgullosos, axeitados para calquera rodaxe sobre a posta de longo das adolescentes de vestido longo de gasa e fazulas rubias ben situadas na estirpe dunha monarquía prebostwanática. Ao redor desas fortalezas, a xeito de incómodos cogomelos feotes e pesados, sitúa Minác as drevenice, unhas cabanas cruzadas por columnas e trabes de madeira asentadas con palla e esterco. Neses lares escuros... [Lire la suite]

  O MEU CATIVO, Antón, preguntábame onte mentres almorzamos na cociña sobre como podíamos ler o futuro. Eu, como non son determinista, razoeille que todas as nosas armas consistían en interpretar os datos do presente para facernos unha proxección e agardar. «Pero podería aparecer un xinete a cabalo na cociña neste mesmo momento», introducín no argumentario para sorprender ao cativo. Improbable non é sinómimo de imposible, aínda anden perto da polisemia. Despois fun facer un revival do almorzo cun amigo,que é empresario.... [Lire la suite]

Agora xa pasou. Non manca, aínda que estea deixando a Soraya sen arsenal argumentario. Zapatero é un topónimo dun asentamento que xa abandoamos. Voulle agradecer, porque alguén debe ocuparse de aliviar as feridas, os últimos anos de Televisión pública Española. Estou proxectando a man no horizonte e colocando os dedos en perspectiva sobre o arco da vella para acariñar o pluralismo. No futuro que se nos bota enriba, a darlle a razón a Amy. Algún asesor de percorrido curto analizou as lembranzas ás familias dos ministros que se emiten... [Lire la suite]

A única vez que vin a Terenci Moix foi nunha entrega do Planeta, en Barcelona. Bicaba meixelas, collía mans que lle ía achegando o azar e non renunciaba de sorrir, coma se levase micropublicidade de Colgate en cada dente. Nada lle lin porque, para min -como para el- Cleopatra e Marco Antonio sempre terán as apariencias cinematográficas de Elizabeth Taylor e Richard Burton. Si me atrae o personaxe e poderei profundar máis na súa carne trémula con El tiempo es un sueño pop (RBA), de Juan Bonilla, unha estupenda definición do que... [Lire la suite]

Na tarde de onte fixei o logo dunha empresa de combustible expropiada na pantalla do ordenador. O circuliño laranxa e granate dividido por unha franxa branca casa amablemente coa cadeira vermella na que estaba sentado. Teño un prexuicio contra esa firma e co resto do sector. Non deixa de lembrarme as cantidades coas que se cargan na miña conta bancaria cada vez que reposto o C-Max. A actitude do Goberno español e da maioría absoluta da prensa de Madrid impélenos a unha empatía de poñernos en garda contra un suposto latronicio á... [Lire la suite]

Acabouse o tempo do espectáculo. Por iso,o sensato Hollande venceu ao tosco Sarkozy as primarias e as sondaxes confírmano para as definitivas de maio. Por iso, Juan Carlos de Borbón desculpouse, porque admirar a quen dispara con salvas do Rei podía ser simpático cando nas familias eramos máis coches ca persoas. Pero os coches están agora aparcados na rúa con moitos carteis ansiosos de 'se vende'. Con todo, o monarca español acertou a artellar un peche para o seu ciclo de depropósitos -cando menos un peche formal-... [Lire la suite]