Un café bebido

Paco contoume que lle gustou a solemnidade elegante de Ribadeo na súa primeira visita, que o peor foi a costa que ascende dende o muelle de Porcillán ata o centro. Esa rúa chámase El Viejo Pancho, pero referinlle que o nome popular é Rúa das Angustias e as súas pernas golpeadas ben me entenderon. O poeta que presta alcume á esa tourmalette urbana naceu na parte alta, case nas Cuatro Calles, nunha casa na que colocaron hai décadas unha praca conmemorativa cun texto tan prolixo e confuso que non me estrañaría que fose dictado por... [Lire la suite]

  Os irmáns cociñeiros Roca presumen nunha revista semanal que o aire a súa cociña recende a silencio, de que non dan berros nin provocan o choro impotente de ningún meritorio. Hai cen anos non se valoraba tanto o silencio. Todo era silencioso case que todo o tempo. A Hemeroteca de El Progreso advirte da estadía do afinador de pianos Manuel Freire en Lugo o 25 de agosto de 1913. Ribadeo, como porto internacional e vila de alento burgués, tiña na segunda metade do século XX un afinador residente. Cando estaba premendo nas... [Lire la suite]

 A miña primeira decisión sobre o meu futuro tomeina nunha cancha de baloncesto. Era unha tarde dos 18 anos recén inaugurados e botei varias horas en solitario, nun campo con canastras que aínda hai cerca da miña casa primeira, A Casa do Gato. Lanzaba o balón cara a canastra tratando de que encestar ou non me axudase a decidir sobre o meu futuro. Daquela prefería borralo de diante porque me parecía un libro que xa escrito polos meus pais. Cando o meu aita me preguntara sobre as miña intencións profesionais, eu farfullara algo... [Lire la suite]

As fotografías son esgazaduras na capa fina da Historia que nos asoman mesmo a tempos que non coñecemos. A imaxe de arriba está protagonizada por unha pandilla de trintaneiros vellos, aínda que, para min, está protagonizada polo meu pai (segundo pola esquerda) e máis a miña nai (primeira pola esquerda). Se solapamos esta fotografía dos anos 70 cunha miña no 2013 daríanos o absurdo de ser eu bastante máis maior ca eses dous rapaces que me tiveran cinco anos antes, en 1965. Aos meus pais reináballes nocturnear e deixaren constancia da... [Lire la suite]

    Antes de apoiar os mapas mudos sobre as ventás do inverno infantil, na Casa do Gato, había que fregalas cunha balleta e, despois cun trapo seco. Superpoñíaselle o papel de calco para raiar nel segundo as marcas do plano. Eses exercicios escolares de Xeografía regresan agora que estou lendo de Simenon, cunha rapaza xudea e mísera tratando de sobrepoñerse á pobreza cun suplantamento de personalidade, falseado como o calco, que desenvurallará Maigret, e coa exposición fotográfica Rue des Rosiers de Alècio de Andrade. A... [Lire la suite]

"Tu stai al mondo perchè c'è posto", responde Don Sebastiano á muller na novela Il giorno del giudizio de Salvatore Satta. Lembrei a frase, que coñezo a través de George Steiner en The New Yorker (Xerais), cando a miña muller teimou en irmos á praia das Illas baixo o ceo de uniforme policial franquista. No areal, agardábao, soamente había varios grupos de madrileños, un xenérico que para un mariñan inclúe tanto os seres incapaces de pronunciar un s como calquera individuo que se achega a unha praia nun día borrallento. Son facilmente... [Lire la suite]

Manuel Veiga reflexiona en Os xornalistas utópicos (Xerais, novela que recomendo intensamente) que, cando somos nenos, "o tempo é algo relacionado co xogo e coas regularidades paternais". Gaddafi, o gato que botou 19 anos na casa, morreu o xoves. Aínda non me marchou o desacougo lembrando a aquel michiño furafollas nacido en Begonte e que levamos para casa nunha caixa de cartón que non cesaba de rachar coas unllas. Recibiu o nome do sátrapa libio en plena crise de Lokerbie polo seu carácter eléctrico. Estes días nin saltaba. Sería un... [Lire la suite]

O caserón que se mandou facer Leopoldo Calvo-Sotelo sobre a Ría de Ribadeo está asomado ao muelle ribadense de Porcillán. Ao pé da construción hai unha curva cumprida transitada día e noite. A virada é tan radical e estreita, que se estableceu a prudencia de dar buguinazos de advertencia. O son reiterado e estridente dos claxons debía de ser molesto, polo que o presidente do goberno español emitiu un decreto local pola súa conta para prohibir a advertencia sonora. Encargou colgar un cartel prohibindo tocar o claxon. O xesto tomouse... [Lire la suite]

    O planetario permitiume reencontrarme cunha amiga de vello. A Casa das Ciencias da Coruña reina no parque de Santa Margarida, un espazo vintage da miña infancia. Dentro, no máis alto do edificio, unha planetarista foi presentándonos Unha noite de verán. Era unha sesión iniciática na que volvín contemplala con gozo: A Osa Maior, a constelación favorita do meu pai. Cada vez que volvíamos a casa demasiado tarde dende Foz a Ribadeo nunha noite de verán erguía unha man do volante do 850 branco para sinalar o ceo... [Lire la suite]

Un mes despois de cumprir os tres anos cheguei a Ribadeo. Setembro e sol aínda. Unha casa preciosa, grande, de dous andares, no medio e medio do Xardín, o eucaliptal onda a burguesía despreocupada acudía para celebrar merendas. Aínda me lembro agachado nun curruncho da cociña, sobre unhas baldosas dun branco sucio que estaban discriminadas por unha liña de baldosas negras en rectángulo. Uns bonequiños de plástico na man, outros no piso. Os meus vaqueiros e os meus indios nunca se levaron ben. Era indio: por perdedor. Daquela non... [Lire la suite]