Abel Caballero

        CÉLINE BOTOU a vida habitando e deshabitando casas. Foi perseguido polas súas ideas, que eran perseguibles. Non acougou dende que La Nueve republicana entrou a canonazos no París hitleriano. En París foi un fuxido; en Sigmaringen, un refuxiado; en Hamburgo, un agochado; en Copenhague, un detido; en París, un amnistiado. Nin foi inocente, nin se arrepentiu. Buscou a expiación no ballet. Miraba bailarinas, debuxaba bailarinas, casaba con bailarinas, era infiel con bailarinas. A segunda e derradeira... [Lire la suite]

  A IMAXE É de 2011. Un artista cobra por transformar unha dependencia do Museo de Arte Contemporánea (Marco) de Vigo nunha habitación de hotel. O nome técnico e ridículo do proxecto que artellou o xaponés Michael Lin é instalación. O cambio de uso vén ornamentado desa retórica que xustifica e explica as obras baleiras. Antes, os artistas triunfadores amosaban técnica e oficio; agora, abonda cunha idea impactante. Na fotografía de 2011 vemos ao alcalde Vigo, Abel Caballero convidado á inauguración. Como foi el quen... [Lire la suite]

Galicia tomou en serio a arquitectura soamente dúas veces na súa historia: na primeira deu o románico; na segunda, o barroco galego. O historiador Ramón Villares tenme falado dese tempo no que Galicia refulxía, no século XVII. Estou por non acreditar en que foramos algunha vez un país rico, pero Villares é un sabio e abóndame a súa palabra. A maiores, conservamos os fósiles pétreos dos marabillosos pazos e igrexas do noso barroco. O románico quedou lustroso no país e mesmo demos moldeado un barroco particular. A complicación... [Lire la suite]

David Remmick expón en Reportero (Debate) a frase coa que Al Gore se presentaba nos discursos públicos tras perder as eleccións: "Son Al Gore. Fun o próximo presidente de Estados Unidos". Galicia anda chea estes días de candidatos que ían ser futuros alcaldes e flamantes presidentes das deputacións. O caso máis sangrante aconteceu coa Deputación de Lugo como ceo á asaltar. Raquel Arias propuxérase hai uns meses como próxima presidenta abrindo unha batalla que acabou como a de Agincourtpara os franceses. Agora, coa cadeira de... [Lire la suite]

Disque as noivas de Pablo Neruda evitaban ler as dedicatorias dos seus poemarios. Lembraban con felicidade aquela vez na que leran o seu nome nun libro, pero sabían que emoción non se repetiría. O nome que lerían no volume de versos que Neruda escribira estando con elas correspondería coa nova amante do escritor. Cada nova dedicatoria tiña un dobre sentido: anunciar ao amor oficial que xa era pasado e ao novo que o convertira en presente, e mesmo en futuro ata que outra dedicatoria a derrocase no corazón que podería escribir os... [Lire la suite]

A natureza balcánica do socialismo vigués fáiseme tan íntima como o vademecum da miña nai. Carlos Príncipe adoita arrepiñar a palabra aos colegas nas noites da Radio Galega para amosarnos unha e outra vez o seu expediente, ese historial médico no que se recollen todos os virus e bacterias que foron tumefactando o seu liderado da socialdemocracia sureña. Príncipe nunca pasou de estrela anana e acabou por extinguirse para todos menos para esa illa de Elba que pagamos a escote todos os galegos para nos volva recrear os seus austerlitz.... [Lire la suite]

DISQUE OS pobos que ignoran o pasado están condeados a repetilo. En Galicia préstanos o ‘revival’, que son décadas convidando a Los Cantores de Hispalis a ‘Luar’ como para andarmos rexeitando a morriña como bela arte. Os socialistas de Vigo deberon verse atrapados nun pregue temporal cando lles entraron os grises, que agora visten de azul, para intervir na asamblea do martes. Os axentes non se presentaron alí por orde dun gobernador civil con bigote fino, senón que  actuaban a instancia de parte, pola chamada dunha militante de... [Lire la suite]