Antón Reixa

O SANGUE DO PINTOR Basquiat sufría unha oxidación progresiva dende neno. Andy Warhol retratou con manchas escuras na cara, unhas manchas que lle acabarían aparecendo de xeito natural. Supoño que a xente que vive rápido acaba oxidándose antes. Warhol tiña cincuenta anos cando coñeceu a Basquiat. El era un rapaz que vendía os seus cadros por un dólar a un marchante que os vendía 20.000 veces máis caros en Europa. Despois de triunfar, Basquiat pintouse como Plutón, o cego que repartía os cartos entre os esmoleiros que atopaba pola... [Lire la suite]

Maruja Mallo tivo que chamar un día á Policía. Estaba facendo ximnasia no dormitorio, en Madrid. O veciño de enfronte non cansaba de observala. A artista de Viveiro era maior e seguía o consello médico: erguía os brazos e baixábaos, xiraba o pescozo arredor de si coa convición dunha posuída pola Besta. O veciño miraba dende a outra banda do patio de luces. Cando chegaron os axentes, a creadora explicoulles que o voyeur non lle perdía a vista porque levaba posta unha viseira do PSOE, «que me regaló Alfonso Guerra porque es amigo... [Lire la suite]

A ESTAS ALTURAS tanto me ten a verdade. Prefiro as mentiras bonitas. Unha xitana setentona que viste enxoival de loito e lanza unha ollada perita en fauna humana chámame «guapo» na porta do Gadis. A seguir, pídeme leite para os netos. Eu cómprolle varias caixas do leite máis branco e saboroso. Fágoo, sobre todo, porque hai trinta anos que unha muller non me lanza un piropo desa envergadura.A felicidade e a verdade non son vías de ferrocarril que avancen paralelamente. Félicité, a criada do relato Un corazón sinxelo, de Flaubert,... [Lire la suite]

Nos anos 80 Galicia limitaba ao norte coas revistas La Naval e Luzes, e ao sur coa Movida de Vigo. Manuel Rivas e os irmáns Pereiro achegaban a letra; Antón Reixa, Julián Hernández e German Coppini escribían a banda sonora.Non lonxe lles andaba Miguel Costas, o galego que mellor comprendeu os tres minutos de frescura pop. Non chegou a ningures con Aerolíneas Federales porque nunca aspirou a unha medalla ao Mérito no Traballo. Ten confesado que marchou de Siniestro Total «porque traballaban demasiado».Entre os vigueses, Reixa acertou... [Lire la suite]

A PRIMEIRA e derradeira vez que xoguei un partido oficial foi coa selección galega. Varios intelectuais de reputada finura no achique de espazos —Manuel Rivas, Xosé Manuel Pereiro, Xurxo Souto,...— xuntámonos na Estrada en 1997 para xogar un partido de fútbol coa fin de reinvidicar unha selección. Ao rematar, un gaiteiro interpretou o himno elevando as notas sobre a vulgaridade épica do noso suor e a nosa rabia.Antón Reixa bisboume ao oído que deberíamos buscar un xeito máis orixinal de reivindicarmos que cantar Queixume dos pinos.... [Lire la suite]