Bob Dylan

Tiven un Luns Negro. Rodeáronme caras de espanto. Compañeiros e amigos preguntábanse sen recato cómo ousara opinar contra o Nobel a Bob Dylan. O escritor Franz Werfel asegura que «ás veces vai ben causar indignación, pero hai que pensar a quen».Na véspera souben que se concedera o Premio Mondoñedo 10 á mellor novela galega da década a Os libros arden mal, de Manuel Rivas. Ese libro pode ser un exercicio de notable narrativa coruñesa e unha xeira minuciosa de reconstrución histórica local, pero esvaécese ao quitalo do ámbito da... [Lire la suite]

ANDO ESTES DÍAS preocupado co sentido no que se cortan as unllas dos pés. Eu córtoas empezado pola deda meiniña do pé dereito e vou avanzando cara ao oeste ata chegar á menor deda esquerda. Pero teño dúas peculiaridades: son zurdo e, sobre todo, zurdo contrariado. Nacín segundo acababa o Concilio Vaticano II, en 1965, e estiven no colexio das monxas de Ribadeo ata 1979, ata ben chorada a morte de Franco. As monxas estaban atrapadas entre esas dúas forzas centrígufas: o progresismo de Jesucristo Superstar e o conservadurismo do... [Lire la suite]

A MIÑA TENSIÓN arterial volveu ao rego o pasado luns. Para logralo, movín tanto as pernas coma Chuck Berry coa súa guitarra sobre o escenario. Como me aburren as actividades mecánico-deportivas, coloco unha bici estática diante do televisor para pedalear. Nesa noite estiven mirando House of cards. Nada como escoitar as frases de Francis Underwood, un político ambicioso que actúa con crueldade macbethiana: «A morte e o sono poñen os homes de costas»; nunha situación de debilidade, enténdase. Para distraer as punzadas nas... [Lire la suite]

MARCHO QUE teño que marchar é unha frase feita, pero revela habibilidade para identificar o momento exacto para irse dun lugar. Eu nunca acertei a marchar en tempo e forma. Hai anos deime de baixa da Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG). O motivo para escapar foi que nunca sentía falar de contratos dos libros, xestión de axudas económicas, reclamación dos dereitos de autor ás editoriais que non pagan estando subvencionadas, prmoción de traducións ou creación dunha axencia literaria. Os congresos trataban de cuestións... [Lire la suite]

Estaba imaxinando a conversa que manterían o home e o cativo. Algo banal, temín. Pero polo movemento das carapuchas interpretei que o señor comentaba algo sobre o deserto de Arizona como espazo de renovación espiritual. Bob Dylan recibiu en 1978 as peores críticas de toda a súa carreira. Nun concerto dese ano no que estaba tocando con 40 grados de febre, alguén lle lanzou un cruficixo de prata ao escenario. Colleuno con escepticismo e gardouno no peto. Esa noite paseaba o insomnio por unha habitación dun hotel de Tucson, Arizona,... [Lire la suite]

Antonio Resines non era Antonio Resines. Hai invernos que nos coñecéramos. Foi arredor da mesa de billar francés na casa que Gonzalo Moure e Tina Blanco apañaran en A Senra, disfranzando con exquisitez unha conserveira doutro tempo, de cando as xoubas se envasaban en casas luminosas de pizarra e trabes de carballo anchas coma ríos escuros. Cando me presentaron a Antonio, preguntei o que nunca ningún descoñecido debería terlle preguntado a Resines e ninguén recén benvido á súa vida evitaba preguntarlle. Non, nada tiña que ver... [Lire la suite]