Cidade Xardín

O DEBATE MAIOR da cultura galega non é a curva de Angrois nin a desolación preferentista, nin sequera o pánico editorial ou a soedade dos teatros. Non, a cuestión que late nos nosos mellores cerebros é se un sabio coas mans manchadas de franquismo é digno das Letras Galegas. Como cronista, eu non son estrano a ese misterio redentor. Por iso, non vou culpar ao país. Nin sequera a esa irrelevante porción de país á quen importa o asunto. Cada cultura ten as súas teimas. Hainas máis permisivas ca outras. Charles Baudelaire... [Lire la suite]

O ESCRITOR Saul Bellow recolle en Todo cuenta a súa chegada a París en 1948. Aluga un apartamento no centro a unha señora. Bellow pregunta que ha facer coa basura. A señora irrítase: «Basura? En París a ninguén se lle ocorre facer semellante pregunta. A basura non é cousa súa. Basura non é unha palabra elegante». Tampouco lle deu un vocablo alternativo.Spike Lee comentou algunha vez que no seu barrio da infancia, Brooklyn, o lixo tampouco era un asunto primordial. «Nin sequera se recollía todos os días», recoñecía o director nunhas... [Lire la suite]

NUNCA LOGREI representarme a sexualidade de Franco. O domingo pasado fixen un esforzo intenso. Sentei nunha butaca que a miña muller me instalou no curruncho máis distraído do salón. Coloquei un biombo inspirado na Bauhaus e cubrín o conxunto cunha tea negra na busca dunha escuridade absoluta. Sentei, respirei calmosamente e esforceime en imaxinar o xeneral de todos os exércitos no recollemento concupiscente do seu dormitorio. Logo me decatei de que prefería a sexualidade suxerida e intelixente de Lois Pereiro a unha... [Lire la suite]

O LABREGO DE casa grande Estreptisíades protagoniza Las nubes (Alianza Editorial), a obra de Aristófanes que vén de publicar Alianza. Está preocupado porque o seu fillo soamente amosa interese polos cabalos. Acode en busca de consello á casa de Sócrates, «un caviledeiro de espíritos selectos». Ao petar na porta, interrompe unha reflexión do filósofo sobre se os mosquitos cantan pola boca ou polo cú. Aristófanes burlábase do seu coetáneo Sócrates. Amósao en Las nubes suspendido nunha cesta cerca das nubes que dan título á... [Lire la suite]

Aki Kaurismäki comezou a súa formación como director nun cineclub de Helsinlki onde poñían películas de jazz. Manuel Antonio non logrou ser cineasta e quedou en poeta porque tivo escaso acceso ás salas. Cando chegou a Vigo para estudar Náutica, queixouse: "En Vigo estou no deserto, nun deserto de pantallas cinematográficas". Despois embarcou e non puido ver filmes. William Faulkner debutou na literatura con guións para Hollywood. Emocionalmente era un granxeiro, polo que non gustaba dos barcos. Cando voou a Estocolmo para... [Lire la suite]

    TEMO QUE comprenderei a física subatómica antes que o trato que lles damos aos científicos en Galicia. Entendo que é más visible e agradecido para un político de paso polo goberno investir en dez refuxios para peregrinos que en recuperar para o país un científico coma Diego Martínez.A fotografía do investigador co conselleiro de Economía, Francisco Conde, e máis o rector da USC, Juan Viaño, confundiume un tanto, pero acabei por saber que o mellor físico novo de Europa no ano pasado, houbo de apañarse unha... [Lire la suite]

NON SEREI EU QUEN use como diana o investimento realizado no vídeo de Noche y de día, de Enrique Iglesias. Acepto o panorama deses millóns de mozos facéndose unha idea, nun abrir e pechar de ollos que dura 43 segundos, do que é Galicia. «Hay calor en la ciudad, hay calor en la bahía», nos informa o neto do doutor Iglesias, malia que non se atreveu a quitar a chaqueta no Carboeiro. Aínda considerou unha das nosas obsesións como pobo: o clima. O galego non vai ao psiquiatra porque queixarse do clima reconcíliao co máis íntimo do seu... [Lire la suite]

Disque as noivas de Pablo Neruda evitaban ler as dedicatorias dos seus poemarios. Lembraban con felicidade aquela vez na que leran o seu nome nun libro, pero sabían que emoción non se repetiría. O nome que lerían no volume de versos que Neruda escribira estando con elas correspondería coa nova amante do escritor. Cada nova dedicatoria tiña un dobre sentido: anunciar ao amor oficial que xa era pasado e ao novo que o convertira en presente, e mesmo en futuro ata que outra dedicatoria a derrocase no corazón que podería escribir os... [Lire la suite]

    A actriz Nerea Barros aseguraba nunha entrevista do ano pasado que non lembraba «unha experiencia máis forte que facer de Virxe María en EXB». Dende o pasado domingo xa coñece outro experiencia máis intensa: gañar un Goya polo seu papel na película La isla mínima.A intérprete compostelá debe de ter unha inclinación conxénita ao arroubo. «Puxemos o Goya na mesa de noite e miraba para nós», comentaba na mañá posterior coa candidez virxinal dunha mañá de lúa de mel. Seica cultiva ese rito tan galego de poñer... [Lire la suite]

A DESPEDIDA É unha arte ourensá. Ninguén se despide con tanto xeito e demora coma un natural de Ourense. Debe de ser porque a súa provincia é unha despedida en si mesma. Ourense está composto nun 10 por cento de funcionariado e nun 90 por cento de adeuses, aínda que todos acaben en Vigo.     Un día dos anos 80, a miña avoa Aurora prendeu Radio Popular de Bilbao para escoitar a retransmisión de Un ballo in maschera, de Verdi, dende o Teatro Arriaga. Esa tarde, Moncho Borrajo insinuou que deixaba a escena. Despedida y... [Lire la suite]