Franz Kafka

Esta semana pareceume longa de máis. Cabalgou nerviosa da noite do martes á madrugada do mércores. Botei esas horas negras paseando polos corredores brillantes do hospital de Lugo, que é grande coma un imperio e que se despraza solemne na escuridade coma a nave espacial de Star Treck. Eu era o zar de todas as Rusias naquela soedade branca, paseando de norte a sur —e volta de sur a norte— nun camiño de trescentos metros que acabo sendo unha ruta cotiá e querida. Mentres esperaba noticias privadas agarraba no peto unha radio... [Lire la suite]

  POLONIA É UN país moi invadible. Está situado entre o Sacrosanto Imperio Xermánico e a Gran Rusia, que son potencias cun ánimo cíclico de rexurdir. O meu veciño Félix invadía Polonia todos os sábados no seu salón. Nunca viña xogar connosco ao fútbol se era sábado. Quedaba tranquilo na casa, invadindo aquel país fráxil con exércitos de soldadiños e panzers de xoguete. O pai colocáballe a cada lado da mesa un altofalante e poñíalle vinilos de Mahler. A súa música dese compositor paréceme pusilánime incluído o precioso... [Lire la suite]

  A neve é o papel secante dos nosos días. Cando calla forma unha capa que absorbe as pegadas dos nosos zapatos, facendo moldes dos noso camiñar. A neve fainos de rexistro de obxectos perdidos: das horas e das tensións e das alegrías que imos deixando atrás a cada momento. Kafka tiña unha intuición aguzada sobre os seres humanos. Plasmouna na súa literatura, coma no conto As árbores. Nel, compara as persoas con árbores cubertas parcialmente pola neve. Semella que poderían ser desprazadas mesmo por un empurrón desganado, pero... [Lire la suite]