Gadis

A ESTAS ALTURAS tanto me ten a verdade. Prefiro as mentiras bonitas. Unha xitana setentona que viste enxoival de loito e lanza unha ollada perita en fauna humana chámame «guapo» na porta do Gadis. A seguir, pídeme leite para os netos. Eu cómprolle varias caixas do leite máis branco e saboroso. Fágoo, sobre todo, porque hai trinta anos que unha muller non me lanza un piropo desa envergadura.A felicidade e a verdade non son vías de ferrocarril que avancen paralelamente. Félicité, a criada do relato Un corazón sinxelo, de Flaubert,... [Lire la suite]

Xermán Refojo publicaba esta mañá no seu Facebook unha imaxe de dúas mulleres facendo un estampado. Encantoume. Unha hora despois atopei a Refojo na froitería do Gadis. Pregunteille. "E un estampado lionés, colle o nome de Lyon", informoume antes de explicar que é unha técnica manual de estampado usada e que a fotografía era dos anos 40. Refojo é un sabio de procedementos artísticos. Aprendo cousas fascinantes escoitándoo. Os estampados fanse agora maioritariamente a máquina. A miña muller, Ana, e o meu fillo Antón levaron á... [Lire la suite]

Roberto Blanco Valdés negaba onte na Radio Galega a teoría do choque entre o nacionalismo español e os nacionalismos catalán e vasco. "É unha falacia". Ao seu entender hai "dous trens que van ao choque da Constitución". O sofisma de Blanco Valdés non deixou de volverme á cabeza dun xeito reiterado mentres ía comprar o pan no Gadis. Sobre todo porque procedía dun estudoso do Dereito Político ao que non vou rebaixar o coñecemento nin o mérito; si pretendo refutar o argumento. Segundo aseguraba onte, hai dous movementos... [Lire la suite]

O sábado baixei ao Gadis por plátanos e Bimbo dez minutos mal contados. Ao regresar, cargado de bolsas e calor, atopei o recinto do edificio no que vivo precintado pola Policía. Atravesaran na rúa varios coches patrulla da Local e dúas furgonetas azulonas da Nacional. Unha excavadora cun brazo de xigante de película manga estaba disposto para apoderarse do xardín. Varios homes con mono amarelo taparon a cara con máscaras hixiénicas: a Policía Científica, deducín. Cheiraba amargo e ácedo, coma os cartóns de leite estragado. Unha... [Lire la suite]

A PRIMEIRA e derradeira vez que xoguei un partido oficial foi coa selección galega. Varios intelectuais de reputada finura no achique de espazos —Manuel Rivas, Xosé Manuel Pereiro, Xurxo Souto,...— xuntámonos na Estrada en 1997 para xogar un partido de fútbol coa fin de reinvidicar unha selección. Ao rematar, un gaiteiro interpretou o himno elevando as notas sobre a vulgaridade épica do noso suor e a nosa rabia.Antón Reixa bisboume ao oído que deberíamos buscar un xeito máis orixinal de reivindicarmos que cantar Queixume dos pinos.... [Lire la suite]

Estamos os tres na cociña. Antón argalla entre os seus cereais e o Fifa 2014 sen acabar de atender ao que debe. Teño 48 anos. O meu xaxún é o momento do primeiro medicamento que debo tomar de xeito regular na miña vida. Sara ten ollos grandes, coma as personaxes de manga. Observa os meus beizos caendo no intre de tragar a pílula. Revélase suavemente amarga ao pousala na lingua, pero Sara sabe que non é iso o que me estarrece. Sara é observadora. Non quere ser xornalista porque non quere ser o seu pai. "¿Por que... [Lire la suite]