samedi 16 septembre 2017
OS POETAS QUE LANZABAN OUVEOS CELESTIAIS
O CEO IMAXÍNOUNOS felices, supoñía John Ashbery. Mrreu o luns, despois de 90 anos que foron tan extensos, confusos e sorprendentes como a estética que herdou de Walt Withman. Non logrou facer da súa vida algo coherente, que era un asunto que amargaba a Erza Pound. Ashbery era o último poeta nacional de Estados Unidos, un país que Withman definiu como «un poema en si mesmo»; cando menos, un poema longo, perplexo e emocionante.
Ribadeo non é unha nación. A característica máis importante para demostralo non é tanto ter... [Lire la suite]samedi 10 septembre 2016
O CAMIÓN DO LIXO CONTRA O DEMO
O DOMINGO PASADO estiven mirando Melancholia. Na película de Lars Von Trier celébrase unha voda sofisticada ao tempo que un planeta, Melancholia, se achega para estrelarse contra a Terra. Os anfitrións saben que o mundo será destruído, que morrerán. A noiva padece unha depresión. Esa angustia aumenta o grado de aceptación da desgraza e faina mansa fronte ao terror.
Un filme tan triste non é axeitado para a Noitevella do Verán. Ata ese día, o 31 de agosto, Lugo semellou unha cidade que abandonaran os seus habitantes... [Lire la suite]mercredi 27 août 2014
UNHA FRONTEIRA DE XIZ
Andrew non comprende Europa. Ignora que pode haber culturas intensas e distintas nunha distancia de trinta quilómetros. Supoño que ignora o acontecido en Fiume, onde Grabielle D'Annunzio gobernou unha república cativa, políglota e independente entre setembro de 1919 e Nadal de 1920. A muller de Andrew, Rosa, trataba de explicarlle o sábado na terraza do Costa Verde en Ribadeo, que eu era vasco, que me apelido Jaureguizar, e que falo e escribo en galego. Non atopa curiosidade. Jaureguizar soalle igual ca Castiñeira ou... [Lire la suite]samedi 17 mai 2014
CUATRO ESQUINITAS TIENE MI CAMA
O PADRE FÉLIX GARCÍA era tan dogmático como voluntarioso. En outubro de 1955 logrou que Ortega y Gasset permitise que lle dese a extrema unción, aínda sendo «librepensador» —que lle reprochaba a miña tía Charo—.En febreiro de 1962 volveu á carga contra Julio Camba. Achegouse ata o hotel Ritz de Madrid levando os santos óleos. «Rece un padrenuestro», pediu ao escritor. «É que non o sei», contestou Camba. O cura suspirou lembrando que estaba ante dun anarquista que se convertira a cambio da regalada vida burguesa: «Ben, pois un Deus... [Lire la suite]