
Aníbal Malvar veu visitarme a Lugo. Sentamos na terraza do Madrid. El sigue bebendo un wishky eternamente caro e eu, auga con burbullas sen chispa da vida. A conversa volveu ao remuíño de Moustaki, Brassens e eses cantantes cuxo atractivo residía na guitarra e no impostado do acento francés. Nunca precisaron vulgaridades como xogar ao fútbol nin ter un chalet branco deseñado por Joaquín Torres.O whiskey de doce anos ceiba a lingua do meu amigo escritor. Empezou lamentado a desesperación e a fame dos miserables que se...
[Lire la suite]