Lugo Inédito

A Igrexa lucense anda en tempo de desolación, que é impropio de mudanzas, segundo San Ignacio. Vin estes días unha pancarta diante do Pazo Episcopal de Lugo contra uns cambios de sacerdotes. Non lembro a ninguén manifestándose urbi et orbe na diócese polo traslado dun asistente social ou dun médico. Debe de ser que as necesidades e as doenzas do corpo carecen de trascendencia. O meu entusiamo espiritual difuminouse cando empecei a comprender as palabras que usaba o cura e a descifrar os seus ritos. A miña tía Charo conservaba... [Lire la suite]

OS VECIÑOS DO QUE era Portomarín ata que se trasladou a un alto paraconstruír un encoro están afeitos a marchar das casas no verán por culpa das secas. Buscan algún remanso de auga río arriba. Agardan e regresan coa tempada das chuvias. Pero a ruindade do ceo neste inverno obrigounos a escapar fóra de tempada. Eu teño escrita algunha reportaxe cando se cumpriron os 50 anos do cambio de ubicación, en 2013. As persoas que quedaron na vila de abaixo comentaban que, ao primeiro, cando lles asolagaron as casas, todo eran problemas: os... [Lire la suite]

Soñei co meu tío Santiago. Atopeino pola rúa. Cando faleceu pesaba máis de cen quilos, pero no soño camiñaba lixeiro, uns milímetros sobre o pavemento. Deume un abrazo cariñoso, pero breve e urxente. Díxome que tiñamos que reunir á familia agora que el estaba de regreso no mundo. Levaba présa. Buscaba un restaurante no que devorar o tempo extra e saborear un chuletón. A morte intensificara a súa convición vitalista de que debía de ser feliz, como se unha firma de coches de elite lle confirmase que a súa vida non tería sentido senón... [Lire la suite]

San Agustín recomendaba «solvitur ambulando», é dicir, saír camiñar para poder despexar a mente e optar por unha das posibilidades. Agustín de Hiponia nacera no norte de Alxeria, polo que o seu mundo era de paso longo e ollada ancha. Eu non podería resolver nada erguendo o queixo porque vivo en Lugo, unha cidade que ten a néboa como un dos seus estados de ánimo habituais. Esa limitación que recurta a mirada ten a parte boa de que axuda a concentrarse mellor. A brétema responde a un concepto románico, de igrexa pequena e escura que... [Lire la suite]

  O problema dos nosos tempos é que "o futuro non é o que era», advertía Paul Valéry hai un século. Antes, o futuro era un espazo xuvenil e fresco, cheo de promesas que nos facíamos sen a sensación de mentirnos nin de rezar para que un deus menor nos librase dunha tormenta. Apollinaire recomendaba esquecer o futuro porque a verdadeira vida está ausente en cada segundo que perdemos en tratar programar a ruta no GPS. Pero non podemos deixar de pensar nesas horas e neses meses e nesas noites que se nos botan enriba sen darnos... [Lire la suite]

Estaba imaxinando a conversa que manterían o home e o cativo. Algo banal, temín. Pero polo movemento das carapuchas interpretei que o señor comentaba algo sobre o deserto de Arizona como espazo de renovación espiritual. Bob Dylan recibiu en 1978 as peores críticas de toda a súa carreira. Nun concerto dese ano no que estaba tocando con 40 grados de febre, alguén lle lanzou un cruficixo de prata ao escenario. Colleuno con escepticismo e gardouno no peto. Esa noite paseaba o insomnio por unha habitación dun hotel de Tucson, Arizona,... [Lire la suite]

A primavera é un tempo de exaltación e de valentía, aínda que comezou por baixo das expectativas. En Lugo comeza no campus universitario para ir subindo cara ao resto da cidade. Pero este marzo aínda non se deu desvestido da muda invernal. Permanece en estado larvario. O escritor Joseph Roth novelou o regreso de Napoleón a París nunha primavera de hai 200 anos, o 20 marzo de 1815. «A primavera non asomaba por ningures, o vento sopraba con forza e a xente tiña frío», conta Roth. O conquistador volvía dende a Illa de Elba ferido polas... [Lire la suite]

OS GREGOS DA antiguedade chamaban bárbaros os que non falaban o seu idioma. As linguas alleas soábanlles coma moreas de sons sen orde. Bar, bar, bar; escoitaban a aqueles seres toscos. Bla, bla, bla; diríamos agora. Da onomatopea bar saíu bárbaro. Ningunha lingua é barbarie. Os idiomas artellan as ideas. Dende hai milenios, a barbarie tamén é comunicada con linguas. Cada época ten os seus bárbaros. Os nosos salvaxes descobriron que a palabra vale mil veces menos do que vale a imaxe.  O Estado Islámico ten un xeito actualísimo... [Lire la suite]

DURANTE ANOS vivín nun edificio no que había dous xemelgos. A maiores de ser cuspidiños, compartían piso e dous Mercedes deportivos  grises idénticos. Mesmo usaban a mesma praza de garaxe grazas a ese desafío tan lucense á física que consiste en meter dous automóbiles onde soamente entra un. Cando me cadraba con algún deles no garaxe xogaba a identificalos. Sería doado establecer que un xemelgo usaría sempre o coche da metade esquerda da praza e o outro, o coche da dereita; pero collían un ou outro de xeito aleatorio polo... [Lire la suite]

OS RAPACES da Costa non entedíamos a ilusión de coñecer o mar, pero éramos capares de suspender a liga de fútbol dos barrios se adiviñabamos a promesa dunha folerpa detrás dun baixón de temperaturas. A miña nai decidía nos días fríos que toda precipitación era «auga neve». Podía botar toda a mañá repetindo «auga neve» en diferentes situacións. O meu pai, atento á ilusión que prendía en nós cada vez que uns centímetros cadrados de cor branca se conservaban no xardín, quitaba o 124 marrón do garaxe para subirnos ata Os Oscos. Quería... [Lire la suite]