María Xosé Queizán

RESULTA angustioso ler o xeito no que Galicia se desfixo de Eduardo Blanco Amor en 1979. Estaba léndollo agora mesmo a María Xosé Queizán. Un xornalista, César Lorenzo Gil, invitaba en Biosbardia á escritora a recrear as últimas vivencias con Blanco Amor. Queizán matiza con crueza: «Ben, en realidade, compartín momentos co seu cadáver». A narradora lembra que Blanco Amor vivía en Vigo e morreu nun taxi. «Un escritor tan viajero ha de tener un taxi por ataúd», considerou Francisco Umbral no loito de periódico, amencer e cruasán do... [Lire la suite]

NUNCA me preocupou o que faga cada quen co corpo en prime time. Botei un trienio tratando de aclararllo a uns meus amigos e homosexuais da Compostela dos 80. Algúns leran o Burroughs de Queer —Marica (Anagrama)- e sabían que Allerton ás veces «se deixa querer» polo protagonista. As contadas oportunidades encendían o desexo de Burroughs, como llo acontecía a Jean Genet con Stiliano, o seu chulo. Tanto Burroughs coma Genet se prestan a unha lectura ‘queer’, pero non se pode extrapolar. Teresa Moure vén de gañar o Piñeiro cunha... [Lire la suite]