Marcel Proust

  RAY LORIGA TEN unha excelente ubicación ou unha creatividade excelente. Manuel Jabois entrevístao co gallo de ganar un deses premios de novela que requiren máis ubicación que creatividade. O escritor dedica boa parte da entrevista a presumir de ubicación ou talvez a exhibir creatividade. De novo, traballaba nunha tenda de roupa de Madrid pola que unha vez apareceu un afroamericano enxoito entre dous negros de físico poderoso. Era, por suposto, Miles Davis e deixou millón e medio de pesetas na caixa. A entrevista avanza entre... [Lire la suite]

  Os tres mellores remedios contra a enfermidade son unha caixa de ibuprofeno, galiña para caldo e un exemplar de ‘Guerra e paz’. O xoves perdín a guerra bactereolóxica coa vida. Houben de encamarme, pero non tiña a lucidez necesaria para escribir Na busca do tempo perdido, como Proust; senón máis ben unha actitude indolente e desmotivada de Onetti. Diante da falta de alento para acometer unha proeza proustiana, tomei ibuprofeno, cociñei un caldo e collín un exemplar de War and peace. O libro era unha versión en inglés... [Lire la suite]

O MES PASADO apareceu o terceiro coche más importante da historia do cinema, xunto co Aston Martin que conduce Sean Connery en Goldfinger e o Porsche 550 Spider no que James Dean evitou frear a tempo. Refírome ao Triumph Tr3 negro no que Marcello Mastroianni atravesa en La dolce vita a noite feliz que era Roma no ano 1960.Un coleccionista italiano andaba na busca dese modelo e atopouno en internet. Investigando, soubo que o automóbil fora mercado en 1959 pola produtora de Fellini. Soamente o despistaba a cor: o bárbaro do... [Lire la suite]

Cada vez que saio da casa consulto no móbil a dirección do aire. Non vaia ser que sopre Nordés, que en Ribadeo consideran o primeiro vento que saíu da Caixa de Pandora. Temo que, un día, o Nordés traia unha refolada de Félix de Azúa que me envíe a un posto de pescado. Se unha exestudante de Filosofía con boas calificacións, como Ada Colau, «no está capacitada para gobernar a cuatro millones de habitantes», menos estou eu para destripar unha pescada ou filetear unha robaliza. Prefiro ser prudente: coller o papeliño e agardar... [Lire la suite]

    O ENTERRO DAS vítimas de Charlie Hebdo non podía acabar sen un detalle gracioso que respondese ao espírito da revista. Cando Hollande abrazaba ao médico e colaborador da publicación Patrick Pelloux, unha pomba deixou caer unha sustancia branca e áceda sobre o seu ombro. A defecación é escatolóxica, pero ten ese contrapunto de que proceda dunha ave pura e elevada coma unha pomba.A pasada fin de semana recuperei dous libros para tratar de comprender o inextricable: vingarse en 130 descoñecidos polas atrocidades que os... [Lire la suite]

    Durante un treito da infancia temín que me atropelase un tren. Sería un convoi enlouquecido e ruidoso que me quebraría a caluga sen darme tempo a reaccionar. Ese medo correspondíase co «particularísimo mundo onírico» que o filósofo Walter Benjamin asociaba aos «carrís ferroviarios». O meu pesadelo era imposible. Había décadas que máquina ningunha transitaba polo camiño de ferro que eu trazaba entre a casa e o colexio. Había décadas que O Trapeiro revendera o metal das vías e que os veciños da Lodeira botaran man das... [Lire la suite]

  MARCEL PROUST desconfiaba da arquitectura. Non exactamente da arquitectura, senón máis ben de procesos relacionados con ela, como as mudanzas. A súa familia, que vivía en París, decidiu en 1900 cambiar de piso para vivir na Rue de Courcelles. Marcel escapou a Venecia mentres durou o cambio de casa. Cinco anos despois, tras a morte da nai, acabou recoñecendo que a arquitectura das lembranzas lle pesaba de xeito insorportable. «Mamá levou canda ela o pequeno Marcel ao morrer», escribiría. Soportou esa tristeza uns poucos... [Lire la suite]

Unha norma elemental nunha entrevista é non permitir que o entrevistado cha guíe. Debes ser ti quen decida os temas que tratades e o xeito no que os tratades, mesmo se tes que ser impertinente e interromper o discurso. Nunca fago excepcións. Ben, si, exclúo da norma a Darío Xohán Cabana. Eu lanzo unha primeira cuestión, nada orixinal, algunha obviedade para colocar o estrado, e deixo que Darío improvise a lección maxistral. A clase de onte foi sobre Dante co gallo da súa segunda tradución de A divina comedia, con excursións a... [Lire la suite]

Proust aseguraba que o amor é o estado que nos fai sentir con máis intensidade o espazo e o tempo. Eu temo que o amor é un estado de aparvamento que nos sitúa flotando sobre o espazo e afastados do tempo. Ao contrario ca o autor de Á busca do tempo perdido, penso que o temor é a sensación que nos coloca con máis intensidade no espazo e no tempo. A iso se refería Salinger cando explicaba o título da súa novela O vixía entre o centeo a través do seu personaxe. Imaxinábase nun campo de centeo no que corrían uns nenos. Os cativos non... [Lire la suite]

  O paseo de onte deino en coche polo Camiño de Xoán. Conducínme do norte ao sur do país, de Ribadeo a Ourense, para encontrarme con Juan Tallón; en adiante Tallón porque en Lugo os cidadáns soamente teñen apelido, a única certeza que nos ofrecen para diferenzalos alén un nome de pía igual ao doutros moitos. Tallón chamoume hai uns días co respecto co que Marcel Proust se dirixía a Henri Bergson cando lle foi ás clases de filosofia na Sorbona a escoitarlle reflexionar sobre a intuición. -Señor Jaureguizar -dixo cunha... [Lire la suite]