Miles Davis

Lemmy Kilmister era un hombre elegante. Aínda que debamos considerar a elegancia nos parámetros de estética negra, patilleira e encoirada do heavy metal. Pero era innegablemente elegante, malia a súa a súa estética querente do nazismo. A morte do líder de Motörhead comezoulle en xullo, cando baixou do escenario do festival Resurrection Fest de Viveiro e acabou o seu traballo o sábado da semana pasada. Faleceu aos 74 anos como consecuencia dun cancro que o comiscou de xeito tan brutal e veloz como a súa música que se lle presentara,... [Lire la suite]

  MARCEL PROUST desconfiaba da arquitectura. Non exactamente da arquitectura, senón máis ben de procesos relacionados con ela, como as mudanzas. A súa familia, que vivía en París, decidiu en 1900 cambiar de piso para vivir na Rue de Courcelles. Marcel escapou a Venecia mentres durou o cambio de casa. Cinco anos despois, tras a morte da nai, acabou recoñecendo que a arquitectura das lembranzas lle pesaba de xeito insorportable. «Mamá levou canda ela o pequeno Marcel ao morrer», escribiría. Soportou esa tristeza uns poucos... [Lire la suite]

Cando xogo ao xadrez poño de fío musical, baixiño, o disco Ascenseur pour l'echafaud, que Miles Davis gravou nunha noite insonme de decembro en París mentres se reanimaba coas copas que lle ía achegando Jeanne Moureau. A tradución do título sería Ascensor ao cadarso, pero o meu rival de xadrez non sabe francés e, como consecuencia, non apreza esa ironía sobre o meu escaso nivel. Soamente teño un rival: o meu fillo Antón. Non me atrevo a xogar con ningún outro. De feito, Antón e, sobre todo, a súa resistencia a... [Lire la suite]

Aki Kaurismäki comezou a súa formación como director nun cineclub de Helsinlki onde poñían películas de jazz. Manuel Antonio non logrou ser cineasta e quedou en poeta porque tivo escaso acceso ás salas. Cando chegou a Vigo para estudar Náutica, queixouse: "En Vigo estou no deserto, nun deserto de pantallas cinematográficas". Despois embarcou e non puido ver filmes. William Faulkner debutou na literatura con guións para Hollywood. Emocionalmente era un granxeiro, polo que non gustaba dos barcos. Cando voou a Estocolmo para... [Lire la suite]

Tarde de cine con Sara e Antón onte. Fomos mirar Interestellar. Fascinante lección sobre o Ser o Tempo. Non deixo de lembrar a Heidegger en toda a proxección. Os protagonistas son seres tratando de escapar ás horas que os matan para continuar vivindo. O filme ten mesmo algúns desvíos pedagóxicos no guión que se agradecen porque explica dun xeito comprensible os buratos negros, os buratos de verme e as catro dimensións (ancho, alto, fondo e tempo), á que engaden a gravidade como quinta. O meu pai era físico, pero eu non paso de... [Lire la suite]

José Antonio ten unha virtude rara entre fumadores: sabe escoitar entre calada e calada. Tamén ten outras cousas boas, ser un dos meus mellores amigos, que son unha especie en extinción, e conducir un BMW vermello dos anos 80, o único coche que me interesa. O sábado levoume os sete quilómetros pola liñeira entre Ribadeo e Rinlo con seu conducir tan despacioso e agradable. Mentres conversabamos rodando sobre o gris da estrada e gris do mar e gris do ceo, por entre o verde dos campos, na segunda liña do meu pensamento soaba a... [Lire la suite]

Nicholas Payton estaba cheo de felicidade e escaso de público. Non máis de trescentas persoas fomos escoitalo no festival de jazz de Ribadeo. Imaxino que dividía por cinco ou por dez os escoitantes aos que está afeito. Tocara en Donosti nesas datas. Eu pensaba que Melendi estaría igual de contento porque, coa oitava parte de formación ca Payton e desafinando esas letras marxistas sobre a loita de clases entre raparigos pobres que padecen o abandono de noivas ricas, con toda esa debedora de evidentes lecturas de Hegel na dialética... [Lire la suite]

Jazz entre amigos era un programa de Televisión Española que non me perdía. Nada sabía de jazz con trece, catorce anos. Nada me interesaba o jazz. Transistaba entre a banda sonora de Grease (unha soberbia revisión do rock clásico por parte dos Bee Gees) e os Led Zeppelin cara aos Clash e os Sex Pistols. Pero o presentador de Jazz entre amigos era fascinante. Comparecía na televisión tardofranquista nun pub baixando gin tonic e daba caladas a un cigarro para marcar as pausas das frases con varios figurantes como colaboradores... [Lire la suite]