
Jazz entre amigos era un programa de Televisión Española que non me perdía. Nada sabía de jazz con trece, catorce anos. Nada me interesaba o jazz. Transistaba entre a banda sonora de Grease (unha soberbia revisión do rock clásico por parte dos Bee Gees) e os Led Zeppelin cara aos Clash e os Sex Pistols. Pero o presentador de Jazz entre amigos era fascinante. Comparecía na televisión tardofranquista nun pub baixando gin tonic e daba caladas a un cigarro para marcar as pausas das frases con varios figurantes como colaboradores...
[Lire la suite]