Patrick Modiano

MARCHO QUE teño que marchar é unha frase feita, pero revela habibilidade para identificar o momento exacto para irse dun lugar. Eu nunca acertei a marchar en tempo e forma. Hai anos deime de baixa da Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG). O motivo para escapar foi que nunca sentía falar de contratos dos libros, xestión de axudas económicas, reclamación dos dereitos de autor ás editoriais que non pagan estando subvencionadas, prmoción de traducións ou creación dunha axencia literaria. Os congresos trataban de cuestións... [Lire la suite]

  PATRICK MODIANO asegura en Accidente nocturno (Anagrama) que «os olores son o que resucitan mellor o pasado». Discrepo. O gusto é máis eficaz ca o olfacto. O gusto saborea as palabras para extraerlles as lembranzas —as felices, as dramáticas, as emotivas—, con maior intensidade. O bo gusto. As persoas tendemos a procesar os episodios que nos marcan na lingua materna. Ben sabemos dende hai tempo que Galicia é un país sen futuro, que as reservas do noso porvir están en Lavacolla ou mesmo no Sá Carneiro, dende onde voan... [Lire la suite]

Ao saír do periodico, xa na noite densa, non había rapaces amándose no portalón de pedra lisa e penumbrosa do Colexio de Arquitectos, polo que, a falta de distracción, busquei a Lúa. Erguin a cabeza con ilusión, pero non a atopei sobre o edificio audazamente octogonal de Vázquez Molezún, como en tempos; nin sequera, brillando sobre o granate das pistas de atletismo nas que adestra Antón. Desprazárase ao leste, houben de procurala moi ao leste, entre o frío pulido do ceo. A Lúa que quece as almas en Lugo é a mesma que prende os... [Lire la suite]

  Hai un acontecemento que vives dúas veces na vida: sabes que é o Nobel. Hai un acontecemento que vives soamente unha vez: liches a ese Nobel. Nunha maña da semana pasada pareceume que rematara a Ocupación nazi de París. Mesmo sentínme sentado no Jeep norteamericano no que Hemingway subiu antes de bicar a súa moza e anunciarlle que debía «liberar o Ritz».  A mañá da que lles falo era gris, como todas as mañás nas que se anuncia o Nobel, ese premio cada ano dános a coñecer unha escura poeta xamaicana ou un novelista... [Lire la suite]

O Nobel e madrugada devolvéronme a Modiano.Pasaramos anos afastados. Outros libros metéronse entre nós, como cando vas pola rúa seguindo a un amigo ao que divisaches entre a multitude e non o dás alcanzado. Los bulevares periféricos é un libro de 1972 que publicou Alfaguara cinco anos máis tarde. Jorge Herralde explica por que Alfaguara deixou de publicar a Modiano, por que Modiano deixou de estar lexible en español, ata que o recuperou el para Anagrama: "En Madrid non len aos franceses; en Barcelona, si". Los bulevares... [Lire la suite]

  Botei todo o día de hoxe sentindo unha alegría recóndita e alieníxena polo recoñecemento a unha persoa que non coñezo de nada, que nin sabe que existo nin lle ten que eu exista. Sentínme coma eses estúpidos seres abufandados que se bañan nas fontes cada xuño porque uns profesionais do fútbol foron os mellores nunha competición. Levo todo o día con ganas de telefonar a París para felicitar a Patrick Modiano polo seu Premio Nobel. É unha parvada, pero ese pulo tira por min. A segunda liña do meu pensamento de hoxe ocupeina en... [Lire la suite]