Paul Auster

"HAI QUE SALVAR a Rilke", escribiu a princesa Maria von Thurn und Taxis no seus diarios (Alianza) en 1916, décadas antes de que Spielberg copiase a frase para salvar o soldado Ryan. A nobre eximiu o poeta da obriga de marchar co exército austrohúngaro para abatir inimigos rusos, segundo conta Adam Zagajewski en Releer a Rilke (Acantilado). Logrou que destinasen ao poeta ao monótono e seguro Arquivo da Guerra de Viena. A princesa admiraba a Rainer Maria Rilke, pero non se resistía a dirixirlle cartas chamándoo Doutor... [Lire la suite]

Durmo tan pouco e tan densamente que acordo sentíndome como se me bañase nunha xelatina quente dotada da particular propiedade de erguerme suavemente cara a superficie do colchón. Todos as mañanciñas do ano a miña conciencia ponse en contacto coa vida por volta das sete da mañá. Sería ousado que afirmase, como Hemingway, que vin todos os amenceres da miña vida, pero si vin case que todos dende que hai dez anos naceu Sara. Esta noite, ás catro e pico, foi Antón quen me espertou porque a el o espertara un pesadelo. Sufrín un pesadelo... [Lire la suite]

Acontece logo de atravesar o cabo de Boa Esperanza dos trinta anos. Encaras outro océano e préndeche a intuición de que morrerás algún día, de que o único eterno son as verdades que fixan as matemáticas. Ao primeiro, non tomas en consideración ese sabañón anímico, pero un día asumes que está aí e non vai desaparecer. Paco Martín contoume dúas ou tres voltas aqueles meses algo antes da metade da súa vida nos que a vida teimaba en dobralo pola metade. "Acabas por aceptalo", confesoume, sen perder o alento de estupefacción que... [Lire la suite]

Uns deses cabalos que vagaban ás ceibas ao ancho de Ribadeo empezou a berrar por Shakespeare cando reparou en que a lazada dun xinete apreixaba o seu pescozo: “O mundo non é amigo teu, nin as leis do mundo!” Aínda que a nós, como raza galega, préstannos as leis do mundo máis ca o mundo porque nos dan unha experiencia de seguridade por moito que sexa tan ficionada coma o chupete que nos acouga cando bebés. Somos un pobo moi de marco de leira. Nin sabemos andar por solto nin aprobamos que outros anden. Fachendeamos de que hai unha lapa... [Lire la suite]