Podemos

HAI ANOS achegueime a uns metros do poder. Eu vexo o poder como o Duque de Saint Simon vía a Luís XIV, sobre que escribiu que «irradiaba a mesma maxestosidade coa súa bata de vestir que cando dirixía a súas tropas dacabalo do seu corcel». Como legado da súa grandeza deixou o Palacio de Versalles.Aproveitei unha visita de Aznar a Lugo para achegarme ao poder. O daquela presidente do Goberno español voou dende La Moncloa nun helicóptero, o Air Force One de Cuatro Vientos, para amosar maxestosidade. O aparello pousou nun dos outeiros... [Lire la suite]

Dositeo é o galego que aínda ten fe no país. Ben, non é o único. Tamén están Yolanda Díaz e os outros cinco deputados de En Marea. O día no que se constituíu o Congreso puxeron cara do grupo parlamentario propio que non lograran constituír. Posaron para unha cámara en diferentes lugares do hemiciclo. Estaban todos xuntiños cos ollos brillando de fascinación e coas carteiriñas marróns brillando de crema para coiro. Parecían estudantes da UNED Senior na apertura do curso, parecía que viñesen de coñecerse en persoa tras meses de... [Lire la suite]

Dende que cumprín 50 anos o meu pelo mantense como estaba, non cae pero non medra. Pásame como á UPG; que cumprín cincuenta anos, digo. O pelo que me fasciunou dende neno foi o da miña avoa paterna, Juana Isasi. Era branco, solto e lixeiro como a cola do cabalo que montaba o seu fillo Juan con furia parasitada ao Deus do Vello Testamento para matar bolcheviques na fronte de Novgorod. A miña avoa morreu en xaneiro de 1969, cando Nixon estreaba a gravata dominical de presidente dos Estados Unidos. Juana nunca soubo quen era... [Lire la suite]

O ECONOMISTA J. M. Keynes casou no verán de 1925 con Lidia Lopokova. Tras a lúa de mel, Wittgenstein visitou ao matrimonio na súa casa de campo. Lidia temía a sona de túzaro do amigo filósofo do seu home, pero non puido evitar que o despistado Keynes os deixase a soas un momento no xardín. Lidia estaba nerviosa, fregaba as mans, porque non sabía de que falar. Soamente se sentía o remoto cantar dos paxaros ao sol luminoso e a respiración enérxica de Wittgenstein. O pensador ignoraba a Lidia concentrado nalgún problema da... [Lire la suite]

Os políticos cren na democracia. Son sinceros cando aseguran que todos debemos votar para designar os nosos gobernos. Hai un momento en que cambian o punto de vista e perciben a democracia como un instrumento perturbador e propiciador do caos. Cadra con ese día no que pasan de ser políticos a gobernantes. Os gobernantes rexeitan a xornada electoral dun xeito interior e silencioso porque non poden expresar o pánico a regresar á condición de políticos. O xoves representouse en Lugo unha obra de teatro horriblemente regresiva: Pluto de... [Lire la suite]

Paco Nieto e máis eu coincidimos diante do Gadis de Ramón Ferreiro. Anda argallando no pasado de Lugo e preguntoume por Santiago Jaureguizar Isasi, o candidato carlista ao Senado en 1979. Eu apuntei que a única acción partidista que fixera na vida fora buzonear propaganda para que se votase por ese meu tío. Podería afirmar que son carlista por estética, a xeito de Valle Inclán, pero, serei menos fachendoso, e recoñecerei que me sometín á disciplina lexitimista de Carlos Hugo unicamente porque tiña catorce anos. Esas eleccións... [Lire la suite]

A pantalla do meu portátil é cativa, aínda que ben entran 17 heroes. Posan nunha foto do Seminario de Estudos Galegos que é unha pre-foto. Os persoeiros que aparecen figuran nun estadio anterior a, nun antes de. Hai catro rostros que me chaman: Risco, con cara de perplexidade antes que o soterrase o pánico; Otero Pedrayo, a quen un sombreiro fai sombra etimoloxicamente, albiscando o disgusto que lle supuxo o compromiso; Carvalho Calero, co xesto desafiante co que despois enfrontou os desafíos da barbarie franquista, e Filgueira... [Lire la suite]

Os amigos, os familiares, Helena a que me vende o pan, falan marabillados de Podemos. Eu contéstolles que cinco eurodeputados e unha ración cumprida de labia nada fan entre 736 representantes en Bruxelas. Eu advírtolles do perigo de votar a un partido unipersoal sen saber, para ben ou para mal, que fondo de armario ten. Eu indícolles que Pablo Iglesias non debería marchar a Europa porque, sen aparecer en LaSexta, acabará difuminado. Eu dígolles que Pablo Iglesias pide a Lúa e que fai ben porque as inmobiliarias andan en... [Lire la suite]