Ramón Villares

HAI UN MES estaba eu cruzando a praza de Santo Domingo —de aquí, de Lugo—. A praza tivera que dicir que choveran por riba dela. Unha señora vestida de personaxe secundario das Brönte, cunha gabardina verde e un sombreiro de cogomelo, achégase a min. Vén agarrada da man a un cabaleiro da súa idade. Son siameses asimétricos. El tamén leva roupa de augas, como se pasease por cuberta na noite do Titanic. Cando unha parella de folla caduca se agarra entre si pode culparse a que teñen medo urxente á perda ou a que son un matrimonio naïf. ... [Lire la suite]

  AGORA QUE ESPAÑA está nas súas postimerías polo avispeiro catalán, trato de coñecer a definición de Galicia para o 2 de outubro. Consulto o Twitter de Cascarelo coa fin decoñecer os avances nominativos. O PSOE acollera a proposta murguiana de «nación de Breogán» que formulara Ramón Villares, pero este verán Cascarelo informounos de que había que chamala Galifornia, dado sol de Lafuente Estefanía que esmagou a nosa terra. Sen tempo a que fermentase unha doutrina xurídica sobre esa cualificación, Cascarelo xa a conduciu a... [Lire la suite]

Galicia tomou en serio a arquitectura soamente dúas veces na súa historia: na primeira deu o románico; na segunda, o barroco galego. O historiador Ramón Villares tenme falado dese tempo no que Galicia refulxía, no século XVII. Estou por non acreditar en que foramos algunha vez un país rico, pero Villares é un sabio e abóndame a súa palabra. A maiores, conservamos os fósiles pétreos dos marabillosos pazos e igrexas do noso barroco. O románico quedou lustroso no país e mesmo demos moldeado un barroco particular. A complicación... [Lire la suite]

Hai un chiste do que tiro con recorrencia para xustificar a miña desafección pola lectura de poesía. Alego que o médico tenma prohibida poque me perturba o equilibrio da tensión. A broma, como consecuencia da súa reiteración, volveuse realidade. Levo unha semana coa tensión propensa ao xigantismo. Non fumo, raramente bebo alcool; a causa é ben outra. A culpa é das Letras Galegas, en xeral, e de que llas dedicasen a un poeta lucense, en concreto. Xosé María Díaz Castro, natural de Vilariño dos Cregos, en Guitiriz, provocoume unha... [Lire la suite]