Ribadeo

O CEO IMAXÍNOUNOS felices, supoñía John Ashbery. Mrreu o luns, despois de 90 anos que foron tan extensos, confusos e sorprendentes como a estética que herdou de Walt Withman. Non logrou facer da súa vida algo coherente, que era un asunto que amargaba a Erza Pound. Ashbery era o último poeta nacional de Estados Unidos, un país que Withman definiu como «un poema en si mesmo»; cando menos, un poema longo, perplexo e emocionante. Ribadeo non é unha nación. A característica máis importante para demostralo non é tanto ter... [Lire la suite]

CANDO UN AMIGO encadeou a celebración do seu 50ª aniversario coa demolición do seu matrimonio fixen un acto de amor: non lle pedín explicacións. Unicamente tratei de que desactivase a súa implosión marital antes de que non houbese nada que salvar entre os cascallos. Cheguei tarde. A exmuller quedoulle co máis doroso: unha espléndida fábrica de salgadura reconvertida en mansión con gusto exquisito. Nos encontros co meu amigo conteño a gana de preguntarlle por que soprou as velas da torta cun furacán de felicidade para logo marchar... [Lire la suite]

  HAI NOITES NAS que Nemesio pon en silencio o fútbol televisado para encher o aire a café denso do Cantón cun aroma musical: Verdi, Wagner, Rossini,... o que lle pete para a timba operística. Gústame ir a esa cafetería ribadense pese a que o Times Literary Supplement (TLS) sempre estea ocupado e deba conformarme con ese prato de microondas que é a prensa deportiva. O martes acordei do exemplar do TLS que lera a pasada fin de semana no Cantón.Falaba de O. J. Simpson, a antiga estrela de fútbol... [Lire la suite]

  O DOMINGO PASADO estiven mirando Melancholia. Na película de Lars Von Trier celébrase unha voda sofisticada ao tempo que un planeta, Melancholia, se achega para estrelarse contra a Terra. Os anfitrións saben que o mundo será destruído, que morrerán. A noiva padece unha depresión. Esa angustia aumenta o grado de aceptación da desgraza e faina mansa fronte ao terror. Un filme tan triste non é axeitado para a Noitevella do Verán. Ata ese día, o 31 de agosto, Lugo semellou unha cidade que abandonaran os seus habitantes... [Lire la suite]

Cada vez que saio da casa consulto no móbil a dirección do aire. Non vaia ser que sopre Nordés, que en Ribadeo consideran o primeiro vento que saíu da Caixa de Pandora. Temo que, un día, o Nordés traia unha refolada de Félix de Azúa que me envíe a un posto de pescado. Se unha exestudante de Filosofía con boas calificacións, como Ada Colau, «no está capacitada para gobernar a cuatro millones de habitantes», menos estou eu para destripar unha pescada ou filetear unha robaliza. Prefiro ser prudente: coller o papeliño e agardar... [Lire la suite]

O COMENTARIO xurdiu xantando cocido o Luns de Carnaval. Alguén, sentado a un extremo da mesa longa comentou a Cuaresma de antes, cando todo pracer quedaba afeado pola convicción de que Cristo morrería necesariamente. No outro lado, houbo quen lembrou un cura de Ribadeo. Baixou a voz, inclinouse sobre a mesa e revelou: «Don Enrique era camareiro secreto do Papa». Despois incorporouse xocosamente para cantar un ferrete que compuxera algún malicioso local no convencemento de que Don Enrique lograra a dignidade «pola graza de Franco».... [Lire la suite]

  Hai quince días viuse un piano de cola sobrevoando o Círculo de las Artes, en Lugo. Eu souben de tal marabilla por unha fotografía que me o secretario da Sociedad Filarmónica de Lugo, José Luis Díaz, me remitiu por wathsapp. Saín correndo cara ao Círculo, consciente de que os espectáculos máis fascinantes son os improvisados —e nesa falta de aviso reside a súa forza—, pero cheguei tarde de máis para ver o piano negro colgado dun guindastre. O instrumento estaba destinado ao concerto que Ivo Pogorelich había de dar no... [Lire la suite]

Soño novamente coa Casa do Gato, o fogar no que me criei en Ribadeo. A casa xa non existe. O ano pasado vin por internet as máquinas da sustitución pasando coas súas rodas de eiruga por riba dos escombros, esmagando a miña "mocidade amable, heroica, fabulosa, digna de ser escrita en letras de ouro", igual á que añoraba Rimbaud. Ese soño volve a min moitas madrugadas como unha visita inesperada e agradable, pero esta noite a alucinación regresaba para anunciarme que estaba sendo asediado por bulldozers que roucaban na noite de fóra... [Lire la suite]

Antonio Resines non era Antonio Resines. Hai invernos que nos coñecéramos. Foi arredor da mesa de billar francés na casa que Gonzalo Moure e Tina Blanco apañaran en A Senra, disfranzando con exquisitez unha conserveira doutro tempo, de cando as xoubas se envasaban en casas luminosas de pizarra e trabes de carballo anchas coma ríos escuros. Cando me presentaron a Antonio, preguntei o que nunca ningún descoñecido debería terlle preguntado a Resines e ninguén recén benvido á súa vida evitaba preguntarlle. Non, nada tiña que ver... [Lire la suite]

O domingo era domingo en Ribadeo e acordei tarde, por volta das nove. O corpo aínda non se aquelara á mañá e empecei a fuchicar en Twitter sen saír da cama. The Independent publicaba un test para poder ser cidadán norteamericano. Eran 24 preguntas. Soamente podería ser medio cidadán norteamericano. A mediodia achegeuime ata a terraza do Costa Verde para tomar unha caña. Apareceseume un familiar de Raúl Agulleiro Cartoy, o rapaz acusado de colocar a bomba en Baralla. Non souben como preguntarlle por el. Acordei da nai, Sara Cartoy,... [Lire la suite]