Rimbaud

Soño novamente coa Casa do Gato, o fogar no que me criei en Ribadeo. A casa xa non existe. O ano pasado vin por internet as máquinas da sustitución pasando coas súas rodas de eiruga por riba dos escombros, esmagando a miña "mocidade amable, heroica, fabulosa, digna de ser escrita en letras de ouro", igual á que añoraba Rimbaud. Ese soño volve a min moitas madrugadas como unha visita inesperada e agradable, pero esta noite a alucinación regresaba para anunciarme que estaba sendo asediado por bulldozers que roucaban na noite de fóra... [Lire la suite]

  O meu pai sabía que Rimbaud mentira cando asumiu que "vivimos e morimos de xeito moi distinto a como soñaramos e sen compensación ningunha". O poeta francés morreu cunha perna amputaba, entre febres, esgotado pola disentería que lle provocou a súa obsesión por mimetizarse con 40.000 francos que aforrara nas colonias "privándose de todo, mesmo de café e tabaco, usando ano tras ano a mesma roupa de algodón", segundo lle leo a Henry Miller en El tiempo de los asesinos (Alianza), mentres traficaba con goma, plumas de avestruz,... [Lire la suite]