Santiago Jaureguizar Isasi

TEMO QUE Vicente Risco levou o seu amor polos mitos demasiado lonxe. «O meu pai cría no Deaño como persoa», revela o seu fillo Antón en Risco segundo Risco (Galaxia), o libro de conversas con Arturo Lezcano.Os mitos son útiles na infancia, para explicarte o mundo cando aínda non tes suficiente cultura científica. Os amigos do meu barrio, cando nenos, xogabamos ás guerras dos nosos antergos. Duraban pouco tempo. Nada máispoñernos, empezaba a discusión sobre se Medea, a filla do rei da Cólquide, foi raptada polos argonautas gregos... [Lire la suite]

Soñei co meu tío Santiago. Atopeino pola rúa. Cando faleceu pesaba máis de cen quilos, pero no soño camiñaba lixeiro, uns milímetros sobre o pavemento. Deume un abrazo cariñoso, pero breve e urxente. Díxome que tiñamos que reunir á familia agora que el estaba de regreso no mundo. Levaba présa. Buscaba un restaurante no que devorar o tempo extra e saborear un chuletón. A morte intensificara a súa convición vitalista de que debía de ser feliz, como se unha firma de coches de elite lle confirmase que a súa vida non tería sentido senón... [Lire la suite]

Blanco Amor era un comedor entregado de iogures Danone. «Iogures deses que non tiñan sabores e traían cromos do Mundial 82», segundo lle escoitei a Manuel Baltar. O martes asistín a un acto xornalístico en Ourense. O presidente da Deputación volveu citar a Chesterton. Ten ese rutina bonita, como a xente que compra fío dental e se atreve a darlle uso. Chesterton resulta pesadamente católico e brandamente piadoso para o meu gusto literario. Hai que ter a mesma dóse de soberbia que de retranca para escribir: «Se non houbese Deus non... [Lire la suite]

GALICIA TEN AS súas cousas. Pode enxalzar un futbolista da Bundesliga porque os pais son galegos e, asemade, ignorar un catedrático na Universidade de Munich. Alleo a ese desprezo, Xosé Manoel Núñez Seixas vén de publicar un ensaio sobre a División Azul, Camarada Invierno (Crítica). Sei dese corpo expedicionario polo meu pai, que me contaba vivencias do seu irmán Juan na fronte rusa. Ao meu tío espantáballe revivir o frío, a fame e o medo dese tempo. Porén, cando viña comer na mesa veraniega do xardín, aprendíanos palabras en... [Lire la suite]

Jazz entre amigos era un programa de Televisión Española que non me perdía. Nada sabía de jazz con trece, catorce anos. Nada me interesaba o jazz. Transistaba entre a banda sonora de Grease (unha soberbia revisión do rock clásico por parte dos Bee Gees) e os Led Zeppelin cara aos Clash e os Sex Pistols. Pero o presentador de Jazz entre amigos era fascinante. Comparecía na televisión tardofranquista nun pub baixando gin tonic e daba caladas a un cigarro para marcar as pausas das frases con varios figurantes como colaboradores... [Lire la suite]