Wittgenstein

Blanco Amor era un comedor entregado de iogures Danone. «Iogures deses que non tiñan sabores e traían cromos do Mundial 82», segundo lle escoitei a Manuel Baltar. O martes asistín a un acto xornalístico en Ourense. O presidente da Deputación volveu citar a Chesterton. Ten ese rutina bonita, como a xente que compra fío dental e se atreve a darlle uso. Chesterton resulta pesadamente católico e brandamente piadoso para o meu gusto literario. Hai que ter a mesma dóse de soberbia que de retranca para escribir: «Se non houbese Deus non... [Lire la suite]

    O ENTERRO DAS vítimas de Charlie Hebdo non podía acabar sen un detalle gracioso que respondese ao espírito da revista. Cando Hollande abrazaba ao médico e colaborador da publicación Patrick Pelloux, unha pomba deixou caer unha sustancia branca e áceda sobre o seu ombro. A defecación é escatolóxica, pero ten ese contrapunto de que proceda dunha ave pura e elevada coma unha pomba.A pasada fin de semana recuperei dous libros para tratar de comprender o inextricable: vingarse en 130 descoñecidos polas atrocidades que os... [Lire la suite]

RESULTA angustioso ler o xeito no que Galicia se desfixo de Eduardo Blanco Amor en 1979. Estaba léndollo agora mesmo a María Xosé Queizán. Un xornalista, César Lorenzo Gil, invitaba en Biosbardia á escritora a recrear as últimas vivencias con Blanco Amor. Queizán matiza con crueza: «Ben, en realidade, compartín momentos co seu cadáver». A narradora lembra que Blanco Amor vivía en Vigo e morreu nun taxi. «Un escritor tan viajero ha de tener un taxi por ataúd», considerou Francisco Umbral no loito de periódico, amencer e cruasán do... [Lire la suite]

O ECONOMISTA J. M. Keynes casou no verán de 1925 con Lidia Lopokova. Tras a lúa de mel, Wittgenstein visitou ao matrimonio na súa casa de campo. Lidia temía a sona de túzaro do amigo filósofo do seu home, pero non puido evitar que o despistado Keynes os deixase a soas un momento no xardín. Lidia estaba nerviosa, fregaba as mans, porque non sabía de que falar. Soamente se sentía o remoto cantar dos paxaros ao sol luminoso e a respiración enérxica de Wittgenstein. O pensador ignoraba a Lidia concentrado nalgún problema da... [Lire la suite]

A muller atou a miña saúde a unha desas pulseira negras que contan os pasos. Encargoume 15.000 diarios. Cando saín da casa, contra as nove, para levar a Antón ao colexio o ceo amosaba un gris continuado e frío. O vento, un O-NO sopraba a 1 km/h, polo que temín que nada barrería as nubes e non veríamos o sol en todo a xornada. O día era cincento, tristoño. Descendín dende o outeiro sobre o que está a miña casa, na traseira do Gran Hotel, ata Augas Férreas. Descendín á antesala do averno da Seguridade Social para solicitar unha... [Lire la suite]