LIBROS PARA OS TAXISTAS

O XOVES ía coller un taxi, pero sorprendín ao chófer ollando un obxecto negro e volvín a miña andaina. O taxista perdeu de gañar uns euros, pero gañou en ler varias páxinas dalgúns dos libros de Stieg Larsson. Eu aforrei uns euros e gañei tempo para o meu desagradable compromiso diario co exercicio.

Aínda non me dei posto cos libros do sueco porque hai unhas novelas que leo e releo continuamente; non por pracer, senón porque son miñas e financian as actividade extraescolares dos cativos. Pero o xoves convencínme de que debo escribir un libro que lean todos os taxistas para non ter que volver a interromper a ningún nun tempo agradable de lectura grazas a que tería chófer propio.

Adoito escoitar desprezos cara os escritores de ‘best-seller’. A fórmula coñecémola, máis ou menos, todos os que nos dedicamos a este oficio do negro sobre branco: unha trama de intiga e outra de amor, «comezar cunha explosión e de aí para arriba» —como recomendaba Hitchcock—, personaxes cos que identificarse, capítulos curto e estilo puro a base de rabenar os agromos de adxectivos o adverbios. A fórmula aparece mesmo no Google, pero hai milleiros de novelas que se guían por ese manual de bricolaxe cada ano e soamente unha ou dúas logran interesar aos taxistas, aos monitores de esquí e máis aos guías do Museo Provincial.

O problema é que todos lemos o manual, pero en Suecia son mellores montando mobles e fabricando móbiles. Aceptemos que tamén son mellores contando esas historias tan nevadas que abstraen a un taxista de Lugo que non repara nun cliente sospeitoso de pedirlle unha carreira.

(Artigo para El Progreso)

Comments

[jaureguizar]

Moi divertido o video. Eu tamén empecei a amar a Bernhard con 'Helada', pero non volveu deslumbrarme tanto con outro libro. Gustoume 'Extinçao' (lino en portugués), pero hai poucos libros como 'Helada'.

[M.]

Lo compartido siempre despierta sospecha, querido. Este verano bajé a Gaia a pasar unos días y me llevé el pentacostés de Bernhard (los relatos autobiográficos). Mi mujer, la primera parte de Millenium. Yo amo a Bernhard desde que leí Helada, que ya es decir la hostia. Pero de noche, cuando ya nadie me veía y podía quitarme la máscara de enterado, le empecé a meter mano a Larsson. Lo bajé en dos días a gran ritmo. No me gusta cómo está escrito ni me terminan de complacer sus personajes, ni siquiera esa impertinente chiquilla que todo el mundo (hasta don Mario) quiere. Pero tiene trama y tiene misterio, y engancha, como todo lo malo en esta vida. Eso sí, renuncié a los otros dos tomitos: uno ya tiene las pasiones correctas.

PD: Por cierto, yo tengo en altísima estima a los taxistas de Lugo. Me extasian: http://www.youtube.com/watch?v=KPxD0K6FBJg