O COMPRADOR DE DISCOS VELLOS

UNHA DAS sensacións máis horribles do terremoto de Xapón foi que, nas primeiras horas, había unha chea de fanáticos intentando confirmar que Haruki Murakami se atopaba ben. O país abalado pola furia, milleiros de persoas tragadas polo caos, centos de vivendas esnaquizadas,... e os seguidores do escritor preocupados en preservar o mito. Visualizar a faciana da catástrofe é humano, pero non por iso deixa de ser estúpido. Resulta bastante probable que Murakami estivese dando un curso nalgunha universidade estadounidense ou en Hawai. Non o sei, nin me importa. Descoñezo por que ten que preocupar a ninguén que non sexa periodista e teña que planificar a páxina que debería dedicarlle se fina. Do que estou certo é de que Murakami estaba ocupado emocionalmente no terremoto. El botou varios anos da súa mocidade en Kobe e, tras o arrastre de terras de 1995, escribiu os seis contos de After the quake (Tras o terremoto, Random House, 2000). Nese texto falaba de persoas e situacións que el coñeceu tras entrevistarse con vítimas, aínda que lle dese unha volta de porca de fición. Hai un relato no que un personaxe asume que é «un rapaz normal», polo que se pregunta: «Por que teño que ser eu o primeiro en salvar Toquio?» Noutro conto, unha muller bota cen horas mirando os informativos na televisión tras o suceso. Logo, desaparece. Supoño que iso é arela o escritor, que por algo mercou a casa de Hawai onde rodaron Lost. Con todo o que poida incomodar aos seus fans en Facebook, Murakami quere seguir siendo ignorado como persoeiro porque, segundo afirma, aspira a «entrar nas tendas de discos vellos» sen que o amolen.