O CAMIÑO INCENDIADO
ELIZABETH Taylor foi unha devota coleccionista: coleccionou xoias, homes, escándalos, vasos de Four Roses que baleiraba, amantes, accidentes e interpretacións soberbias, por moito que quedasen difuminadas pola súa beleza. Non precisaba ser fea para ser boa actriz, pero o físico cubríalle todo canto matiz expresaba. Dentro das súas coleccións, tiña preferencia por dúas: os diamantes e Richard Burton. A cada unha dedicoulle un libro: en O meu idilio coas xoias (Simon and Schuster, 2002) recoñecía que «non se pode chorar no ombro dun diamante nin un diamante te vai manter quente pola noite; pero cando brilla o sol, a diversión está asegurada»; en Amor furioso (Harper Collins, 2010) recolle a súa correspondencia co seu home, o dubidosamente bisexual e incoherentemente comunista Richard Burton. O galés sabía que non podía competir coas xoias e regaláballas. Con todo, os textos máis trascendentes para nós son os que lle escribiu Tennessee Williams. O guionista ofrecéulle á Taylor a oportunidade de amosar unhas cores que ían alén do manido violeta dos seus ollos. O autor reflectiu a vida da propia Taylor: matrimonios, pelexas, desencantos, convivencia brutal e alcoholismo. A nai de Tenessee, Lucy Freeman, recoñeceuno en Lembrando a Tom (Putnam's Sons, 1963) asegurando que «non hai acto desprezable que o meu fillo non describira: asesinato, canibalismo, castración, tolemia, incesto, violación, infidelidade, ninfomanía e homosexualidade». Fiel a ese espírito de asomarse aos abismos, Williams prendeu lume no tellado de cinc e desafiou á gata a camiñalo. Ela, incapaz de negarse a un reto, non dubidou.