DEMASIADO BRANCO PARA UNHA NEGRA

Os ladróns divídense entre os que caen na tentación e os escritores. Se os críticos son novelistas frustrados e os editores uns críticos aos que ninguén recolle unha reseña, os autores son delincuentes nonatos. Genet compaxinou ambas as paixóns. Como conta en 'Diario del ladrón' (RBA) “moitos literatos soñan coa idea das bandas”, pero foi excepción. Non debe de haber un escritor en Galicia que non fantasiara cun delicto prosaico na catedral de Santiago. Miguel Anxo Fernández aseguraba antonte que se lle ocorrera introducir o roubo do 'Códice Calixtino' na trama central do seu novo libro, 'Lume de cobiza' (Galaxia). Afirma que recuncou porque non lle parecía “crible”. Mudou o volume sustraído polo 'Necronomicón' que inventou Lovecraft, seica un acto máis “crible”. Nos últimos meses, a narrativa española tamén se atreveu a 'delinquir' literariamente no templo compostelán, animado pola efeméride e o 'danbrownismo' –Alfredo Conde, Javier Sierra, e Susana Fortes–. O latrocinio calixtino representa unha fonda perda patrimonial –“roubaron a carta fundacional de Galicia como nación cultural”, acertou a expresar Ramón Villares–. Feita aparte esa consideración, o xeito de perpetrar o crime é toda unha lección de montaxe e desenvolvemento dunha trama. Talvez un autor experto de novela policíaca non deixaría as chaves postas. É máis, reforzaría as medidas de seguridade para proxectar con trazas heroicas o seu protagonista. Pode que o roubo do 'Códice Calixtino' semellou tan limpo que se torna demasiado branco para unha novela negra, e por iso leve razón Miguel Anxo, cando recoñece que non sería verosimil.